Żałoba jest skomplikowanym, indywidualnym procesem. Każdy przeżywa ją inaczej a poszczególne, charakterystyczne dla niej stany emocjonalne mogą pojawiać się różnie – czasami „podręcznikowo” po kolei, czasami tylko niektóre a czasami parę na raz, nie ma prawidłowego wzorca. To wszystko zależy od naszej osobistej historii i doświadczeń w tym obszarze. Pomoc psychoterapeutyczna nie ma na celu leczyć, gdyż nie mówimy w tym wypadku o jednostce chorobowej. Należy pamiętać, że proces ten jest całkowicie naturalny, rozwojowy i potrzebny nam, by móc przejść przez zmianę i zaadoptować się do nowego świata, w którym przyszło nam funkcjonować. Niekiedy zdarza się, że rozpoczęta żałoba porusza w nas wcześniejsze utraty, mogą odezwać się inne, niedokończone żałoby. Czasami w toku naszego życia dochodzi do zablokowania możliwości konfrontowania się z różnymi emocjami i „przechodzenia” przez nie. Śmierć bliskiej osoby niewątpliwie wiąże się z cierpieniem, smutkiem, bezradnością, poczuciem pustki, złości, żalu, tęsknoty. Warto zaznaczyć, że jest wiele innych, mniej oczywistych sytuacji życiowych związanych ze zmianami i utratami, które mogą wywoływać podobne uczucia. Zmiana pracy, rozstanie, choroba, wypadek, poronienie na wczesnym etapie ciąży, przeprowadzka, utrata zwierzęcia, dorastanie jak i starzenie się, przechodzenie przez kolejne etapy rozwoju – to wszystko są sytuacje, z którymi musimy sobie poradzić. Jeżeli w takich okresach nie ma w naszym najbliższym otoczeniu i w nas samych akceptacji dla pojawiających się trudnych uczuć, dochodzi do owego zablokowania. Warto zwrócić się po pomoc terapeuty gdy czujemy, że nie radzimy sobie z tym, co się z nami dzieje. Psychoterapia może pomóc odblokować takie zastoje poprzez próbę zrozumienia sytuacji, nazywania rzeczy po imieniu, stworzenia przestrzeni i atmosfery akceptacji dla wszystkich wypływających uczuć i myśli.