Jolanta Drzewakowska rozmawia o trudnościach w związku podczas starań o dziecko z terapeutką Anną Zarzycką:
„Jak wiele par zgłasza się do terapeuty z problemem niepłodności?
Sporo osób zgłasza się indywidualnie. Częściej są to kobiety, które z różnych powodów nie dają sobie rady i trudno im się odnaleźć – czy z powodu depresji, związanej z oczekiwaniem na dziecko i staraniem się o nie, czy też ze względu na to, że nie układa im się w relacji. Mierzą się z odpowiedzią na pytanie, co dalej ze staraniem się o dziecko, ze związkiem. Czasem przychodzą sprawdzić swoją decyzję, na ile jest ona ugruntowana, słuszna. Jeśli zgłasza się para, to zazwyczaj z inicjatywy kobiety, choć nie zawsze to ona cierpi bardziej.
W którym momencie zgłasza się taka para lub osoba?
Każdy ma inny próg, kiedy myśli sobie, że już nie da rady i to go przerasta, wtedy następuje decyzja, aby skorzystać z terapii. Czasem jest to moment mobilizacji przed ostatnim podejściem do próby in vitro. Czasem jest tak, że para starająca się o dziecko dowiaduje się, że jeśli chodzi o względy medyczne, to wszystko jest w porządku, a więc warto może zgłosić się także do psychologa.
Często przychodzą kobiety, które w pewnym momencie odkrywają, że ich partnerom zależy mniej niż im. One się bardzo starają, wkładają w to dużo pracy, a widzą, że te wysiłki nie są równomiernie rozłożone. Czują, że ich partner nie jest zaangażowany albo wręcz sabotuje różne działania. Motywacja do tego, żeby mieć dziecko, jest różna i różny jest wysiłek, który chce się włożyć w osiągnięcie tego celu. Uświadomienie sobie tego może być początkiem terapii, a w każdym razie szczerej rozmowy dotyczącej planów prokreacyjnych pary. Bo to, że razem staramy się o dziecko, wcale nie musi oznaczać, że chcemy mieć dziecko. Czasem jedno z nas pragnie dziecka, a drugie się na to godzi, z rozmaitych przyczyn.
Czy w ogóle możliwe jest, żeby te wysiłki były równomierne? Kiedy mówimy o dłuższych staraniach, wydaje się, że kobieta musi bardziej. To wynika z biologii, na niej spoczywa obowiązek badań i nawet jeśli problem jest po stronie partnera, to i tak kobieta poddawana jest wszystkim zabiegom. W związku z tym, trochę z natury, musi się bardziej postarać.
W tym staraniu może jednak czuć wsparcie, może także go w ogóle nie być albo jest niewystarczające. Często kobiety rozumieją, że „muszą bardziej” np. kiedy trzeba iść do lekarza, żeby się badać, przyjmować hormony i pilnować konkretnych dat, ale np. jeśli chodzi o regularne współżycie, to wtedy często mężczyzna czuje, że „musi bardziej”. Kobieta może się jednak czuć otoczona opieką, gdy wie, że temu mężczyźnie też zależy, ze jest przy niej, wspiera ją. Kiedy mężczyzna mówi: „Kochanie, jak będziesz tak chciała, to tak będzie. Jak ci bardzo zależy, zrób wszystko, co potrzeba”, kobieta odbiera to jako brak wsparcia, bo nie ma w tym towarzyszenia, nie ma wspólnego przeżywania rozczarowań, porażek. Podobnie mężczyzna może czuć wsparcie kobiety, gdy czuje, że w seksie ważny jest nie tylko element zapłodnienia, ale on, jego emocje. (…)”
cały wywiad jest dostępny tutaj:
www.chcemybycrodzicami.pl/artykul/775/nie-ma-pary-idealnej