Na portalu internetowym „Dzielnica Rodzica” ukazał się artykuł dotyczący macierzyństwa i ojcostwa. Autorką jest Magdalena Chrzan-Dętkoś, dr psychologii, psychoterapeutka:
„Większość rodziców na pewnym etapie myślenia o rodzicielstwie, przygotowywania się do niego, a nawet będąc już nimi, pragnie być rodzicem idealnym.
Obserwując innych, na podstawie własnych doświadczeń, przyszli rodzice planują swoje strategie wychowawcze, często w opozycji do tego, co widzą u swoich znajomych lub tego, co sami przeżyli. W ich fantazjach bycie idealnym, bardzo dobrym rodzicem na pewno zajmuje ważne miejsce. Jeśli jednak idealny rodzic rzeczywiście istnieje, to istnieje właśnie tam – w fantazjach i umyśle przyszłych rodziców.
Każdy z pytanych przyszłych rodziców podałby najprawdopodobniej nieco odmienną definicję pojęcia „idealny rodzic”. Jednak częścią wspólną tej definicji byłyby zapewne dwie główne i silnie ze sobą związane fantazje. Pierwsza dotyczy możliwości braku przeżywania złości w stosunku do swojego dziecka. Biorąc pod uwagę koszty związane z opieką nad małym, całkowicie zależnym niemowlęciem i małym dzieckiem, koszty zarówno fizyczne: brak snu, zmęczenie, jak i emocjonalne: poczucie ograniczenia wolności, możliwości wyboru, powtarzalność codziennych doświadczeń, uczucie złości, a nawet chwilami nienawiści – jest zupełnie naturalne.
Druga „idealna” fantazja dotyczy pragnienia chronienia dziecka przed jakąkolwiek frustracją. To wyobrażenie jest również nierealne do spełnienia, szczęśliwie, bo korzysta na tym również dziecko. Zadaniem wychowania jest bowiem pomoc dziecku w przejściu od całkowitej zależności do zależności względnej, a pod koniec etapu dojrzewania – do niezależności. Matka, która nigdy nie frustruje swojego dziecka: np. odmawiając mu, zaspokajając natychmiastowo wszystkie jego potrzeby mogłaby wręcz utrudnić proces indywiduacji, psychologicznego separowania się dziecka od rodzica. Do prawidłowego rozwoju potrzebna jest powiem optymalna, dopasowana do etapu rozwojowego, dawka frustracji. (…)”
cały tekst jest do przeczytania tutaj:
http://dzielnicarodzica.pl/20002/39/artykuly/mama_i_tata/mama_i_tata/Wystarczajaco_dobrzy_rodzice
Donald Woods Winnicott (ur. 7 kwietnia 1896, zm. 28 stycznia 1971) był brytyjskim psychoanalitykiem, z wykształcenia pediatrą. Już w młodym wieku zdobył uznanie jako lekarz dziecięcy. Jednocześnie rosnące zainteresowanie emocjonalnymi problemami pacjentów skłoniło go do przyłączenia się do grupy psychoanalityków, tworzącej się wówczas w Londynie pod wpływem Zygmunta Freuda i Melanie Klein. Jego własne koncepcje skupiały się wokół problematyki rozwoju emocjonalnego i czynników środowiskowych oddziałujących bardzo wcześnie na osobowość, ze szczególnym uwzględnieniem roli matki. Wiele wprowadzonych przez niego pojęć, na przykład: wystarczająco dobra matka, sprzyjające otoczenie, trzymanie (holding), prawdziwe i fałszywe self czy obiekt przejściowy, jest używanych także poza obszarem psychoanalizy – przez psychologów rozwojowych, pedagogów, psychoterapeutów i w środowisku medycznym.
Całe swoje życie poświęcił badaniom klinicznym i psychoterapii niemowląt, małych dzieci i ich matek. Obecnie uznawany jest za jednego z najwybitniejszych prekursorów nowych prądów w psychoanalizie. Przez ponad czterdzieści lat prowadził praktykę lekarską i dydaktyczną w dziedzinie psychiatrii i psychoterapii. Był prezesem Brytyjskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego. Winnicott jest autorem wielu artykułów publikowanych w prasie medycznej. Cykle odczytów poświęconych problematyce rozwoju dziecka, wychowywaniu, relacji matki z dzieckiem oraz liczne pogadanki radiowe prowadzone w BBC stały się podstawą szeregu jego popularnych książek. W udostępnionym filmie można posłuchać niektórych z jego wypowiedzi dla stacji BBC z lat 40-tych, 50-tych i 60-tych XX wieku w Wielkiej Brytanii.