Intrygująca rozmowa o agresji, wychowywaniu dzieci w dzisiejszych czasach, parentyfikacji i rodzicach „pozwalających swoim dzieciom na wszystko”:
„Dlaczego dzieci zaczynają okazywać agresję względem rodziców? Jak kształtują się relacje we współczesnej rodzinie? Kiedy rodzice powinni poprosić o pomoc specjalistę? Rozmawiamy o tym z psychologiem Hubertem Czemierowskim:
Lukas i Elias to dziewięcioletni bliźniacy. Śliczni jak aniołki. Wspólnie z mamą, młodą kobietą po niedawno przebytej operacji plastycznej, spędzają lato w domu na wsi. Biegają po lesie, pływają w jeziorze, trochę się nudzą i zaczynają buntować się przeciw zasadom narzuconym w domu. Mama staje się poirytowana. Synowie stają się agresywni. A agresja ma tendencje do eskalacji.
Chłopcy fantazjują o wrzucaniu jej robaków do łóżka, a później ją do niego przywiązują. Zalepiają jej usta klejem, a potem rozcinają je nożyczkami do paznokci. Twarz matki wykrzywia grymas bólu. Na białą pościel ścieka krew, ale jej krzyków na odludziu nikt nie usłyszy.
Ten horror rozgrywa się w filmie „Widzę, widzę”. Severin Fiala i Veronika Franz przełamują w nim silne tabu: agresji, którą dzieci mogą wykazywać wobec własnych rodziców. I przemocy, którą może się to skończyć. Mocny obraz potraktowaliśmy jako punkt wyjścia do rozmowy o tym, co się dzieje, kiedy to dzieci próbują przejąć władzę nad dorosłymi.
Anna Bielak: „Spędziliśmy na tym planie najlepsze lato w życiu” – powiedzieli Lukas i Elias Schwarzowie. W filmie „Widzę, widzę” chłopcy zagrali braci, którzy torturują mamę. Przemoc bez konsekwencji jest źródłem przyjemności?
Hubert Czemierowski: Przemoc jest ekscytująca. Nie sądzę jednak, że ekscytuje zadawanie bólu. W grę wchodzi raczej posiadanie władzy nad drugą osobą. To ona jest podniecająca. Znajoma opowiadała mi, jak będąc jedenastoletnią dziewczynką, uczennicą z wzorowym zachowaniem i czerwonym paskiem na świadectwie, odkryła, jaką przyjemność sprawia dzierżenie władzy nad kimś od niej słabszym. Razem z przyjaciółką pojechały na obóz i okazało się, że dzielą pokój z koleżanką, która panicznie boi się opowieści o duchach. Wystarczyło kilka słów i koleżanka nie spała całą noc, trzęsąc się ze strachu i płacząc. Wspominała, że delektowały się poczuciem posiadania tak wielkiego wpływu na kogoś innego. W dobrych domach, w których się wychowały, nigdy się z czymś takim nie spotkały.
Jak kształtują się relacje władzy we współczesnych rodzinach?
– Układy są dziś bardziej partnerskie, niż były kiedykolwiek wcześniej. Pokolenia urodzone na przełomie lat 70. i 80. z uporem do tego dążyły. Ludzie, którzy dziś są po trzydziestce, byli jeszcze wychowywani w tradycyjny sposób – w rodzinach, w których władzę dzierżyli starsi. Wielu z nich nie chce powielać tego modelu. To zresztą naturalne, że każde kolejne pokolenie chce działać w kontrze do poprzedniego. Rodzice, którzy nie cieszyli się pełnią wolności jako młodzi ludzie, właśnie ją najbardziej chcą podarować swoim dzieciom. Ci, którzy żyli w szarej rzeczywistości, wydają pieniądze na zabawki, podróże i ciuchy. Tacy, którym w młodości powtarzano, że dzieci i ryby głosu nie mają, chcą rozmawiać z dziećmi i pozwolić im na podejmowanie decyzji. I generalnie nie ma w tym nic złego.
Ale każdy kij ma dwa końce.
– Bo czasem granica między dorosłym a dzieckiem za bardzo się zaciera. Współcześni rodzice często nie chcą wejść w rolę „dorosłych”. Szukają w dzieciach partnerów do wspólnej zabawy. Czasem, kiedy widzę na ulicy matkę i nastoletnią córkę, trudno mi powiedzieć, która jest która. Jedna się odmładza, druga się postarza. Pamiętam też jeden z pikników rodzinnych, w których uczestniczyłem. Przyszedł na niego ojciec z synem. Byli identyczni. Ubrani w takie same szorty i koszulki polo. Mieli takie same fryzury. Trzydziestoletni facet wyglądał i zachowywał się jak ośmiolatek – jakby był kumplem swojego syna. Zresztą ubrania dla dzieci kiedyś były zupełnie inne. Dziś są tylko zminiaturyzowanymi wersjami ubrań dla dorosłych. Za tą zmianą idą kolejne. (…)”
cały wywiad można przeczytać tutaj:
www.weekend.gazeta.pl/weekend/1,138262,19607174,mamo-chcialbym-cie-zabic-czy-agresja-dzieci-wobec-rodzicow.html
W dyskusji o filmie udział wezmą: Hanna Stanek-Gajowniczek, psychoterapeuta psychoanalityczny, członek Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej i kandydat Polskiego Towarzyst
Dyskusję o filmie poprowadzi psychoterapeutka oraz pracownik Instytutu Religioznawstwa Małgorzata Sacha oraz filmoznawca Maciej Fortuna. Bilety sprzedawane są w cenie 10 złotych. Cykl filmowy „Kino a psychoanaliza” są to spotkania psychoterapeutyczne i pokazy kinematografii w jednym. Odbywają się raz w miesiącu w niedzielę. Szczegółowe informacje dotyczące kolejnych wydarzeń są na bieżąco zamieszczane na stronie internetowej Kina Mikro oraz na stronie Krakowskiej Szkoły Psychoterapii Psychoanalitycznej.
Cykl filmowy „Kino a psychoanaliza” są to spotkania psychoterapeutyczne i pokazy kinematografii w jednym. Odbywają się raz w miesiącu w niedzielę. Szczegółowe informacje dotyczące kolejnych wydarzeń są na bieżąco zamieszczane na stronie internetowej Kina Mikro oraz na stronie Krakowskiej Szkoły Psychoterapii Psychoanalitycznej. 20 grudnia 2015 roku, w niedzielę o godzinie 12.00 wyświetlony zostanie film „Czerwony Pająk” w reż. Marcina Koszałki. Film opowiada historię bohatera, który przypadkowo zostaje świadkiem morderstwa i zaczyna śledzić sprawcę zbrodni… 
Bartosz Puk
Choroba psychiczna, skomplikowane relacje rodzinne, niedostosowanie społeczne, problemy emocjonalne bohaterów, historia o miłości, akceptacji i tytułowym pozytywnym myśleniu – tak można opisać tło tej kinematograficznej uczty w reżyserii Davida O. Russella. Po filmie kluczowe wątki występujące w fabule omówią eksperci z uczelni – dr Agata Wytykowska-Kaczorek, mgr Martyna Harland. Gościem specjalnym będzie Kinga Dębska.
„Prawie jak matka” to film brazylijski z 2015 roku w reżyserii Anny Muylaert. Opowiada historię Val, pracującej jako gosposia bogatej rodziny w São Paulo kobiety. Pierze, gotuje, sprząta i jest powiernicą 17-letniego Fabinho, którego matka nigdy nie ma dla niego czasu. Val sama ma córkę, ale nie widziała jej od lat. Zostawiła ją w rodzinnym mieście pod opieką krewnych. W tym czasie ich kontakty ograniczały się do rozmów telefonicznych i przekazów z pieniędzmi. Niespodziewanie dziewczyna zapowiada swój przyjazd. Krok po kroku, niegdyś nienaruszalne reguły domowe zaczynają się rozpadać, wbrew woli Val. I w końcu, w środku awantury między matką a córką, wychodzi na jaw tajemnica Jessiki…
W programie debaty między innymi 
„Pierwsza randka Riley” („Riley’s First Date”) – bo taki tytuł nosi rzeczona animacja – pokazuje nam dalszą historię rodziny Riley. Tym razem 12- letnia już dziewczynka wybiera się na pierwszą randkę i mamy możliwość zajrzenia do domu i głów wszystkich bohaterów tej sekwencji. Akcja filmu rozgrywa się przede wszystkim w mózgu dziewczynki, gdzie uczucia rządzą się swoimi prawami a umysłem nastoletniej Riley zarządza pięć elementarnych emocji: Radość, Smutek, Gniew, Strach i Odraza.
Fragment recenzji z portalu internetowego Filmweb.pl:
„’Mały Książę’ Marka Osborne’a to nietypowa hybryda. Historia Małego Księcia z kart książki Antoine’a de Saint-Exupéry’ego nie tylko wtłoczona jest tu w ramy zupełnie innej opowieści, ale i zostaje pociągnięta dalej, poza ambiwalentny finał oryginału. Wyznaczany przez produkcje Pixara czy DreamWorks standard komputerowej animacji dla najmłodszych łączy się z kukiełkową stylistyką rodem z realizacji Henry’ego Selicka („Koralina”) czy Wesa Andersona („Fantastyczny Pan Lis”). A przesłanie z wydanego ponad pół wieku temu literackiego pierwowzoru podparte jest skrojonym na dzisiejsze czasy antykorporacyjnym morałem. Brzmi jak recepta na filmową katastrofę, która nie zadowoli ani fanów powieści, ani najmłodszych widzów, mających spotkanie z książkowym Księciem jeszcze przed sobą. A jednak się udaje. Oczywiście, o ile przełkniemy fakt, że akcja filmu rozgrywa się w jakiejś alternatywnej rzeczywistości, gdzie „Mały Książę” nie jest międzynarodowym bestsellerem ani powszechnie znaną historią. Na osiedlu zuniformizowanych domków mieszka mała dziewczynka ze swoją matką. Kobieta jest zapiętą pod szyję szeregową pracownicą jakiegoś koncernu, która chce zawczasu wdrożyć córkę w rygor bycia trybikiem korporacyjnej machiny. Precyzyjnie rozpisany plan wakacyjnej nauki weźmie jednak w łeb, kiedy dziewczynka zaprzyjaźni się z ekscentrycznym sąsiadem. Stary pilot opowie jej o pewnym mieszkającym na asteroidzie chłopcu i nauczy ją, że w życiu nie liczą się jedynie biznesplany oraz tabelki. Wyobraźcie sobie, że typowa bohaterka filmu studia DreamWorks nagle odkrywa istnienie rzeczywistości rodem z filmu Selicka – i będziecie mieli pojęcie, w jakim kierunku zmierza ten „Mały Książę”. To droga od studyjnej animacyjnej rutyny do autorskiej przypowieści z sercem na dłoni. (…)”