Poniżej znajduje się fragment poruszającego apelu ofiary przemocy do innych kobiet. Autorka opisuje cykl przemocy, powoli rozwijający się w jej rodzinie:
„Mam 37 lat, siedmioletniego syna, nigdy nie będę miała drugiego dziecka. Gdy byłam w drugiej ciąży, mąż pobił mnie tak, że trafiłam do szpitala. Z krwotokiem. To był 10 tydzień ciąży.
Wcześniej walił moją głową o metalowy blat w kuchni, kopał mnie przez kilkanaście minut, zakrwawioną ciągnął przez przedpokój. Syn to widział. „Nie bij mamyyyy” krzyczał. „Won, bo tobie też wpi**dolę…” odpowiedział on. Nie krzyczał, nie gorączkował się. Syczał. Potem przepraszał, obiecał leczenie. „Mamo, wróćmy do taty” prosił syn. Nie wiedział o ciąży. O przemocy zapominał – to psychologiczny mechanizm wyparcia. Kochasz rodzica, więc twoja pamięć redukuje to, co złe. Szczególnie jeśli jesteś tak mały. Dziecko często też staje po stronie oprawcy – to instynkt samoobronny. „Nie możemy go tylko denerwować, on dlatego się złości” mówił mój syn.
Wtedy jeszcze nic nie wiedziałam o tym. Nie leczyłam się jeszcze. „Jestem winna” myślałam.
Zanim stwierdzisz, że jestem potworem, który nie potrafił obronić dziecka, posłuchaj. Przemoc nigdy nie zaczyna się nagle. Jest jak złodziej – skrada się po cichu. Na początku jest tylko troską, zazdrością, gwałtowną miłością. Jeśli nie jesteś pewna siebie – zakochujesz się w mężczyznach „silnych”, „mocnych”, Początki są romantyczne. Myślisz nawet: Nikt nigdy tak się mną nie opiekował. Idylla może trwać miesiącami.
Innym kobietom mówię: uważajcie, gdy coś zaczyna się zbyt spektakularnie, gdy ktoś traci dla was głowę, interesuje się wami nadmiernie, chce pochłonąć, wynosi na piedestał. Dopytuje o każdego znajomego, koleżankę. „Ale kto to?” „Jak długo go znasz”. Jest zazdrosny, do bólu czuły, duszący czasem. Jednocześnie bywa bardzo radykalny i ostry w mówieniu o innych. Tobie jednak wydaje się, że jesteś wyjątkowa – on dał ci tę pewność. Wybawiciel najdroższy.
On (nie umiem nawet wypowiedzieć jego imienia) kiedyś – na moich oczach – pobił na imprezie chłopaka. Bo – jego zdaniem – odezwał się do mnie po chamsku.
Mieliśmy 25 lat. Wierzyłam, że spotkałam miłość życia.
Manipulacja – przemocy akt pierwszy
Czułość przerywana jest momentami, dniami fochów i milczenia. To dzieje się nagle, nie spodziewasz się – więc zaczynasz przepraszać. Dlaczego ukochany nie odbiera telefonu, zostawia cię na imprezie, w środku miasta. Źle się spojrzałaś? Źle coś powiedziałaś? Co mu się stało?
On pierwszy raz obraził się na koncercie we Wrocławiu. Bo poszłam sama do baru, bo z kimś rozmawiałam. „Co się stało?” „Nic”, „Ale co się stało? Nic. Idę do domu”. Wziął kurtkę z szatni, oddał numerek, choć mój płaszcz wciąż wisiał na wieszaku. Wybiegłam na dwór. Temperatura minus piętnaście. „Błagam, o co ci chodzi”. „O nic, wracaj na imprezę”. Wróciłam. Pieniądze na powrót do domu pożyczałam od znajomych. Obraził się na dwa tygodnie: „Gdyby ci zależało, pojechałabyś za mną bez płaszcza” powiedział potem.
Innym kobietom mówię: jeśli żyjesz z kimś, kto zostawia cię bez ostrzeżenia, wychodzi, nie odzywa się, nie tłumaczy to, to już jest przemoc. Potem jest tylko gorzej. Jeśli będziesz zachowywała się „nie tak” porzuci cię bez słowa. Zawsze. (…)”
cały tekst jest do przeczytania na stronie internetowej:
www.ohme.pl/zwiazek/broncie-dzieci-i-siebie-interweniujcie-przemoc-to-nie-tylko-bicie-apel-ofiary-przemocy-do-innych-kobiet
„Przez przemoc domową rozumiemy każde działania jednego z członków z rodziny, które w jakimś stopniu zagrażają życiu, cielesnej i psychicznej integralności lub tez wolności innego członka rodziny. Przez przemoc rozumiemy także wszelkie zachowania, które poważnie szkodzą rozwojowi osobowości.
„- Jarka spotkałem w Zakładzie Karnym w Koronowie – mówi Robert Lubrant, bydgoski specjalista do spraw przemocy w rodzinie. – Jarek jest przystojny, pachnący, kulturalny. Wychowawcy twierdzili, że nigdy nie było z nim żadnych kłopotów: grzeczny, opanowany, zawsze wykonywał polecenia. Tyle tylko, że był zaborczy wobec kobiet.
„Szczegółowa, dokładnie prowadzona dokumentacja medyczna jest tym, co lekarz może zrobić najlepszego dla osoby doświadczającej przemocy domowej – podkreśla dr Piotr Hartmann. Dodaje, że powinien znaleźć się tam dokładny opis obrażeń i stanu emocjonalnego pacjentki.
„Raporty i statystyki dotyczące przemocy seksualnej mają to do siebie, że nie do końca wiadomo, co jest bardziej przygnębiające – one same czy świadomość, że faktyczna skala zjawiska jest co najmniej kilkukrotnie większa niż odnotowane przypadki. Znaczna większość pozostaje niezgłoszona, z rozmaitych powodów – wstydu, strachu, przekonania o braku zrozumienia i pomocy, z którymi często spotyka się ofiara. Czasem również ze względu na wpojone przez kulturę gwałtu przeświadczenie, że „przecież nic takiego się nie stało”.
W programie debaty między innymi 
Ten kontrowersyjny tytuł rozpoczyna wywiad na temat przemocy. Rozmawiają Paula Szewczyk, redaktorka Newsweek i Joanna Piotrowska, założycielka fundacji Feminoteka:
Tytuł nowej kampanii społecznej Saint Hoax to mocno działające na wyobraźnię przeinaczenie znanego, bajkowego zdania: „Happy Never After”. Hasło zamieszczone na plakatach kampanii brzmi: „Kiedy on przestał traktować cię jak księżniczkę? Nigdy nie jest za późno, żeby z tym skończyć”. Artystka wykorzystała bajkowe postaci do dosłownego i metaforycznego pokazania, co dzieje się, gdy książę przestaje być księciem i zmienia się w kata swojej księżniczki. Jednak tym razem księżniczki nie wyglądają pięknie i nie są obiektem zazdrości. Wręcz przeciwnie, budzą litość i smutek. Każda z nich ma podbite oko, czy rozciętą wargę. Na pracach znanej graficzki widzimy posiniaczone i zakrwawione postaci Disneya, zdecydowanie przeczące mitowi bajkowego, cukierkowego zakończenia: „… I żyli długo i szczęśliwie.” Kontrowersyjne plakaty z wizerunkami pobitych księżniczek zwracają uwagę na przemoc w rodzinie, zmuszają do myślenia i łamią dotychczasowe tabu. Akcja ukazuje brutalne zderzenie z rzeczywistością dużej część kobiet – doświadczających przemocy ze strony najbliższych. Kampania „Happy Never After” ma na celu zwiększenie świadomości społecznej, dotyczącej przemocy wobec kobiet i zachęca ofiary do zwracania się o pomoc i zgłaszania przestępstw policji. Nikt nie śmiałby nawet pomyśleć, że ich bajki kończą się właśnie w taki sposób.
Żeby zwrócić uwagę na ważny problem społeczny nie przebiera się w środkach. Artystka, socjopolityczna aktywistka, satyryczka i działaczka społeczna tworząca pod pseudonimem Saint Hoax po raz kolejny wykorzystuje postacie bajkowe, by w dosadny sposób zwrócić uwagę społeczeństwa na problemy współczesnego świata. Na jej stronie internetowej (www.sainthoax.com) znajdują się kampanie między innymi przeciwko wykorzystywaniu seksualnemu dzieci, przemocy domowej wobec mężczyzn, anoreksji oraz walk w Strefie Gazy.
Pomysł na organizację konferencji wynika z dostrzeżenia potrzeby kompleksowego spojrzenia przedstawicieli różnych dziedzin nauki oraz praktyków związanych zarówno z wymiarem sprawiedliwości, jak i pomocą psychologiczną na tak złożone i wieloaspektowe zagadnienie, jakim jest przestępczość seksualna. Przedmiotem podejmowanych rozważań będą różnorakie przestępstwa seksualne – począwszy od seksualnego wykorzystywania dzieci, poprzez zgwałcenia, kazirodztwo, aż do zabójstw na tle seksualnym. Nowatorski charakter tego przedsięwzięcia naukowego polega na tym, że doświadczenia i poglądy będą mogli wymienić eksperci reprezentujący takie obszary jak: kryminalistyka, kryminologia, postępowanie karne, prawo karne, prawo karne wykonawcze, prawo konstytucyjne, psychologia, psychiatria, seksuologia. Przyczynić się to może do sprawniejszego rozwiązywania wciąż pojawiających się w tym obszarze problemów. Konieczna jest nie tylko poprawa w zakresie wykrywania sprawców przestępstw na tle seksualnym i udowadniania im winy, ale również w podejmowaniu działań zapobiegawczych, resocjalizacji ich sprawców i nadzoru nad nimi oraz otoczenia ofiar opieką psychologiczną.