Na portalu internetowym „Se.pl” pojawił się artykuł dotyczący dziecięcych zaburzeń psychicznych i dostępnych form pomocy psychologicznej:
„Określenia takie jak: ADHD, autyzm, mutyzm, dziecięca depresja czy kryzys rozwojowy przestają być tajemniczymi sformułowaniami dla wielu rodziców. Kiedy mówimy o zaburzeniu, dysfunkcji, problemie rozwojowym, a kiedy o przejściowych kłopotach w rodzinie? Gdzie szukać pomocy w trudnych momentach wychowawczych? Kiedy i kogo posyłać na terapię?
Uważna obserwacja i reagowanie
Opiekuńczy rodzic zna swojego malca bardzo dobrze i dlatego jest doskonałym źródłem informacji o nim. Ma wiedzę o funkcjonowaniu dziecka w różnych obszarach, na przestrzeni czasu. Zna jego historię rozwoju, upodobania, mocne i słabe strony. Dlatego kiedy coś w relacji rodzic-dziecko zaczyna szwankować i choćby jedna ze stron zaczyna odczuwać silną frustrację, przewlekły dyskomfort albo przejawiać niepokojące zachowania warto przyjrzeć się co takiego się dzieje. W przypadku małych dzieci opiekun może odczuwać, że coś jest nie tak. Niemowlę nie powie o swoich problemach. Kiedy rodzic niepokoi się o swoją więź z dzieckiem, nie odczuwa wzajemności w kontakcie lub przytłaczają go obawy o rozwój malucha, warto udać się na konsultację do specjalisty. W przypadku starszych dzieci dodatkowym źródłem obserwacji są opiekunki i nauczyciele ze szkół oraz przedszkoli. Osoby te mają możliwość zobaczenia dziecka na tle grupy rówieśniczej i podzielenia się informacjami o tym, jak maluch funkcjonuje w środowisku innym niż domowe.
Kiedy otrzymujesz sygnały z placówek, w których przebywa dziecko, że jego rozwój lub zachowanie niepokojąco różni się od rówieśników, warto skorzystać z pomocy psychologicznej dla dzieci i sprawdzić jakie jest źródło problemów. Niektóre trudności ujawniają się dopiero w trakcie nauki lub kształtowania relacji koleżeńskich. Nawet uważny rodzic może nie zauważyć ich w warunkach domowych.
Diagnostyka
W przypadku dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi czy opiekuńczymi ważne jest postawienie diagnozy. Nie chodzi o nadawanie etykiet ani stygmatyzowanie dziecka, lecz o otwarcie drzwi do udzielania skutecznej pomocy. Jeśli mały człowiek ma trudności w zakresie rozwoju społecznego, emocjonalnego lub intelektualnego, nazwanie problemu daje możliwość uzyskania odpowiedniego wsparcia.
Kiedy nie wiemy, z czym mamy do czynienia możemy doprowadzić do sytuacji, w której rodzice lub nauczyciele oczekują od dziecka więcej niż jest to na dany moment możliwe. Takie zachowania sprzyjają kształtowaniu się kompleksów, niskiego poczucia własnej wartości, a nawet dziecięcej depresji. Specjalistyczna opieka psychologa diagnosty pomaga w ustalaniu i egzekwowaniu programu wychowawczo-edukacyjnego dopasowanego do możliwości i potrzeb dziecka. (…)”
cały tekst jest dostępny tutaj:
http://www.se.pl/styl-zycia/zdrowie-i-psychologia/problemy-z-dzieckiem-adhd-autyzm-mutyzm-dziecieca-depresja-kryzys-rozwojowy-kiedy-i-gdzie-szukac-pom_741741.html
W programie spotkania uwzględnione zostały dwa wystąpienia:
„Dnia 17 czerwca 2015 roku Zarząd Główny PTPPd zatwierdził wniosek o powołanie Sekcji Psychoterapii Dzieci i Młodzieży PTPPd, wypływający z inicjatywy Członków Towarzystwa zainteresowanych problematyką psychoterapii psychodynamicznej dzieci i młodzieży. W ramach sekcji planowana jest realizacja następujących celów: działania na rzecz rozwoju psychoterapii psychodynamicznej dzieci i młodzieży, działania na rzecz rozwoju psychodynamicznej psychoterapii okołoporodowej, poszerzanie wiedzy i kompetencji psychoterapeutów w obszarze rozwoju człowieka, narzędzi, technik i zjawisk w psychoterapii psychodynamicznej dzieci i młodzieży, propagowanie wiedzy o możliwościach zastosowania psychoterapii psychodynamicznej w stosunku do dzieci i młodzieży w różnych środowiskach i profesjach: nauczyciele, wychowawcy, lekarze, pracownicy socjalni, kuratorzy i inni, integrowanie środowiska psychodynamicznych psychoterapeutów dzieci i młodzieży.”
Edna O’Shaughnessy jest analitykiem szkoleniowym i superwizorem Brytyjskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego. Swoją drogę psychoterapeutyczną zaczynała kończąc studia filozoficzne, w latach 50-tych XX wieku przeprowadziła się na stałe z Południowej Afryki do Wielkiej Brytanii, gdzie zaczęła pobierać nauki dotyczące dziecięcej psychoanalizy w Klinice w Travistock. Uczyła się między innymi od Esther Bick, Betty Joseph i Hanny Segal.Swoją pracę naukową poświęciła przede wszystkim tematyce mechanizmów obronnych osobowości oraz nieprawidłowości obszaru superego.
Ron Britton – podobnie jak Edna O’Shaughnessy – jest analitykiem szkoleniowym i superwizorem Brytyjskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego. Swoją karierę zawodową rozpoczął jako lekarz i psychiatra dziecięcy w Klinice w Travistock, gdzie pracował z „zdemoralizowanymi” dziećmi i ich rodzicami. Jego zainteresowania zawodowe krążą głównie wokół wyobraźni. Napisał książkę pt.: „Belief and Imagination”, w której opisuje swoje idee dotyczące prawdy oraz poczucia psychicznej realności.
Melanie Klein (ur. 30 marca 1882 w Wiedniu, zm. 22 września 1960) – brytyjska psycholog i psychoanalityczka austriackiego pochodzenia. W 1903 r. wyszła za mąż za Artura Kleina, z którym miała troje dzieci. W 1917 roku Klein poznała Zygmunta Freuda podczas spotkania członków Towarzystw austriackiego i węgierskiego. Własną analizę rozpoczęła u Sandora Ferencziego. W 1921 roku rozstała się z mężem i wraz z dziećmi zamieszkała w Berlinie. Separacja zakończyła się rozwodem w 1923 r. Następnie rozpoczęła analizę u Karla Abrahama. Była główną przedstawicielką nurtu teorii relacji z obiektem w Wielkiej Brytanii. Znacznie rozwinęła technikę psychoterapii dzieci.
„Weronika Sherborne jako pedagog i terapeuta wypracowała w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku własny system ćwiczeń, których celem jest wspomaganie i/lub terapia rozwoju psychoruchowego dziecka.
W „Wysokich Obcasach” ukazał się tekst o tym, jak wygląda psychoterapia dzieci. Na pytania Joanny Wojciechowskiej odpowiada psychoterapeuta Krzysztof Srebrny:
Donald Woods Winnicott (ur. 7 kwietnia 1896, zm. 28 stycznia 1971) był brytyjskim psychoanalitykiem, z wykształcenia pediatrą. Już w młodym wieku zdobył uznanie jako lekarz dziecięcy. Jednocześnie rosnące zainteresowanie emocjonalnymi problemami pacjentów skłoniło go do przyłączenia się do grupy psychoanalityków, tworzącej się wówczas w Londynie pod wpływem Zygmunta Freuda i Melanie Klein. Jego własne koncepcje skupiały się wokół problematyki rozwoju emocjonalnego i czynników środowiskowych oddziałujących bardzo wcześnie na osobowość, ze szczególnym uwzględnieniem roli matki. Wiele wprowadzonych przez niego pojęć, na przykład: wystarczająco dobra matka, sprzyjające otoczenie, trzymanie (holding), prawdziwe i fałszywe self czy obiekt przejściowy, jest używanych także poza obszarem psychoanalizy – przez psychologów rozwojowych, pedagogów, psychoterapeutów i w środowisku medycznym.
Całe swoje życie poświęcił badaniom klinicznym i psychoterapii niemowląt, małych dzieci i ich matek. Obecnie uznawany jest za jednego z najwybitniejszych prekursorów nowych prądów w psychoanalizie. Przez ponad czterdzieści lat prowadził praktykę lekarską i dydaktyczną w dziedzinie psychiatrii i psychoterapii. Był prezesem Brytyjskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego. Winnicott jest autorem wielu artykułów publikowanych w prasie medycznej. Cykle odczytów poświęconych problematyce rozwoju dziecka, wychowywaniu, relacji matki z dzieckiem oraz liczne pogadanki radiowe prowadzone w BBC stały się podstawą szeregu jego popularnych książek. W udostępnionym filmie można posłuchać niektórych z jego wypowiedzi dla stacji BBC z lat 40-tych, 50-tych i 60-tych XX wieku w Wielkiej Brytanii.
„Psychoanaliza to teoria na temat funkcjonowania ludzkiego umysłu, metoda jego badania, a także leczenia. Podstawowym założeniem psychoanalizy jest istnienie nieświadomości. Znaczna część naszego umysłu nigdy nie jest i nie stanie się świadoma. Także doświadczenia świadome mogą zostać zapomniane, czyli wyparte do nieświadomości, a mimo to pozostają aktywne i wpływają na treść i jakość życia. Psychoanaliza jako teoria dotycząca ludzkiego umysłu wywarła wielki wpływ na prądy intelektualne w XX wieku i nadal jest bardzo inspirująca dla współczesnej humanistyki. Specjaliści różnych dziedzin (filozofowie, krytycy sztuki, literatury, filmu) oraz sami psychoanalitycy mogą posługiwać się teorią psychoanalityczną dla interpretacji zjawisk kulturowych, społecznych i politycznych. Psychoanaliza jako metoda badania i leczenia zakłada, że na kształtowanie się osobowości, poza czynnikami wrodzonymi i dziedzicznymi, mają wpływ relacje z rodzicami, a także ważne doświadczenia – narodzin, seksualności, miłości i nienawiści, utraty i śmierci – które przeżywamy od początku życia i które często są źródłem wewnętrznych konfliktów. Te doświadczenia oraz fantazje na ich temat tworzą wzorce, które pozostają nieświadome i określają relacje wobec siebie i innych ludzi w późniejszym życiu. Psychoanaliza umożliwia osobom, które się jej poddają poznanie niektórych nieświadomych mechanizmów i konfliktów, i uzyskanie większego wpływu na własne życie. Psychoanaliza to teoria i metoda stworzona na przełomie XIX i XX wieku przez wiedeńskiego lekarza Zygmunta Freuda (1856-1939), który pokonując opór środowiska we Wiedniu, skupił wokół siebie wielu psychiatrów i specjalistów innych dziedzin, zafascynowanych jego nowatorskim myśleniem na temat funkcjonowania umysłu. Koledzy i uczniowie Freuda rozpropagowali jego teorię w innych krajach Europy i obu Ameryk. Dzięki pracy kolejnych pokoleń jego uczniów i następców psychoanaliza nadal dynamicznie się rozwija, tworząc nowe psychoanalityczne teorie, inspirowane różnymi aspektami teorii Freuda. Jego dzieło okazało się tak oryginalne i inspirujące, że stało się fundamentem współczesnej psychologii i pierwowzorem wielu istniejących metod psychoterapeutycznych. Zygmunt Freud wraz ze współpracownikami założył w 1910 roku Międzynarodowe Stowarzyszenie Psychoanalityczne (International Psychoanalytical Association – IPA), które działa nieprzerwanie od tamtego czasu, ma obecnie ponad 12 tysięcy członków i zrzesza powyżej 100 organizacji psychoanalitycznych z bardzo wielu krajów na wszystkich kontynentach. (…) Psychoanalizę, która jest głębokim i intensywnym procesem badania umysłu i pozwala poznawać to, co w nas nieświadome, mogą podjąć osoby, które chciałyby dowiedzieć się więcej o swoim życiu psychicznym i o mechanizmach, które nim kierują, a są trudne do zrozumienia. Psychoanaliza może być sposobem na rozwój osobowości i osiągnięcie wewnętrznej wolności, dzięki czemu zwiększają się zdolności do nawiązywania długotrwałych głębokich relacji z innymi oraz twórczego wykorzystywania własnych możliwości. Dlatego też psychoanaliza jako metoda leczenia jest wskazana dla osób, które mają w życiu poważne problemy. Mogą to być na przykład trudności w nawiązaniu bliskiej relacji z inną osobą, albo kłopoty w istniejącym związku, problemy z własną seksualnością, konflikty w relacjach społecznych, powtarzające się porażki w pracy. Osoba, która miała w przeszłości traumatyczne doświadczenia może borykać się z powracającymi wspomnieniami tych zdarzeń i z brakiem zaufania do innych, co utrudnia lub uniemożliwia jej normalne funkcjonowanie wśród ludzi. Zdarza się, że człowiek, który utracił bliską osobę, nie może przestać jej opłakiwać i żyć dalej własnym życiem. Ktoś inny z kolei może czuć, że jego kreatywność jest z niejasnych przyczyn zahamowana, co utrudnia mu pracę lub naukę. Niekiedy psychologiczne problemy przejawiają się pod postacią rozmaitych objawów. Są ludzie, których życie jest ograniczone przez sztywność zachowania i konieczność wykonywania określonych rytuałów. Są tacy, którzy doznają paniki na otwartej przestrzeni i tacy, którzy przeżywają ją w zatłoczonych czy zamkniętych pomieszczeniach. Lęk jest bardzo częstym objawem u ludzi zgłaszających się na psychoanalizę – może dotyczyć czegoś bardziej lub mniej określonego, ale często jest to lęk egzystencjalny, dotyczący na przykład tego, co przyniesie przyszłość i czy dadzą oni radę sprostać jej wyzwaniom. Często mają oni także przeżycia depresyjne – obniżony nastrój, zahamowaną aktywność, brak nadziei, smutek. Wiele osób skarży się także na różne dolegliwości cielesne, dla których nie znaleziono fizycznego uzasadnienia. Ludzie, którzy decydują się na psychoanalizę na ogół podejrzewają, że przyczyna ich trudności i niepowodzeń może leżeć w nich samych i pragną ją poznać, by rozwiązać psychiczne konflikty, które powodują, że życie jest dla nich tak trudne. Leczenie psychoanalizą, podobnie jak każde inne, ma na celu przyniesienie pacjentowi ulgi w cierpieniu. Psychoanalityk nie koncentruje się jednak na usuwaniu objawów cierpienia, tylko szuka jego przyczyn w nieświadomości, sięgając do najwcześniejszych doświadczeń pacjenta i analizując ich wpływ na jego aktualne relacje i zachowanie.”
Szkolenie z psychoterapii dzieci skierowane jest do psychologów, pedagogów, terapeutów, osób szkolących się w psychoterapii. Całodniowe szkolenie w formie warsztatów obejmie następujące tematy: diagnoza w terapii dzieci (konsultacje z rodzicami, pierwszy kontakt z dzieckiem, metody i narzędzia pracy psychoterapeutycznej, przekazywanie informacji zwrotnych rodzicom, ustalanie kontraktu), proces terapii w ujęciu różnych psychoanalityków- (Melanie Klein, Anna Freud, Donald Woods Winnicott, Margaret Mahler), zabawa w terapii, dylematy terapeuty dziecięcego. Uczestnicy zapoznają się z metodami oraz autorskimi narzędziami psychoterapeutów prowadzących szkolenie. Omawiane treści będą obrazowane przykładami, nagraniami sesji terapeutycznych, wytworami dziecka. W ostatniej części szkolenia zaplanowana jest analiza przypadku.
Prezydent Miasta Gdańska Paweł Adamowicz wraz z Gdańskim Ośrodkiem Pomocy Psychologicznej, Instytutem Psychologii Uniwersytetu Gdańskiego, Fundacją Psychologiczną oraz Wydawnictwem EneDueRabe zapraszają do wzięcia udziału w V Ogólnopolskiej Konferencji z udziałem gości zagranicznych z cyklu „Teoria i praktyka terapeutyczna” – „Więzi czy więzy? Przemoc w rodzinie.” Konferencja odbędzie się w dniach 6-7 grudzień 2013r. przy ul. Bażyńskiego 4 w Gdańsku (budynek Wydziału Nauk Społecznych UG). Na konferencję obowiązuje wcześniejsza rejestracja!