„Dziecko jest jak walizka – znajdziesz w niej tylko to, co wcześniej tam włożyłeś.”

Opublikowany 15/02/2016 przez admin

Na stronie internetowej tygodnika „Wysokie Obcasy” pojawił się ciekawy tekst dotyczący dojrzewania młodzieży i wychowywania dzieci „od kołyski”. Warto przeczytać!

Gabinet Psychoterapii w Gdańsku „W procesie wychowania dziecka rodzice napotykają różne kryzysy rozwojowe. Pierwszy określany mianem buntu dwulatka jest trudny, bo niespodziewany. Rodzice bardzo często mają poczucie, że ktoś podmienił ich słodkiego bobaska na dziecko wrzeszczące, kłócące się i mówiące wciąż „nie”. Ostatnim kryzysem związanym z dzieciństwem jest z kolei okres dojrzewania. Te dwa okresy mają wspólny mianownik: oba powinny zakończyć się uzyskaniem przez dziecko autonomii. Jednak autonomii w dwóch odmiennych zakresach.

Erik Erikson określił okres dorastania jako kryzys tożsamości, którego nastolatek doświadcza na swojej drodze ku dorosłości. U młodego człowieka rodzi się pragnienie decydowania o sobie i podkreślenia swojej indywidualności, a także potrzeba niezależności.

Nastolatek w tym okresie manifestuje swoją oryginalność i indywidualność poprzez specyficzny, wyróżniający się ubiór, tatuaż czy nagłe przejście na dietę.

Negacja zasad narzucanych przez otoczenie jest w tym okresie naturalna i prawidłowa. Jej celem jest ukształtowanie własnej, spójnej tożsamości. Tego typu zachowania są oczywiście niezwykle trudne dla rodziców.

Powody problemów komunikacyjnych w tym okresie są najczęściej dwa. Pierwszy to fakt, że relacja rodzic – dziecko nigdy nie była dobra, a w czasie dojrzewania wszystkie błędy i niedociągnięcia się pogłębiają. Okres dojrzewania to nasze pierwsze „rozpakowywanie” przysłowiowej walizki.

Pracę nad jakością relacji z nastolatkiem zaczynamy w dniu narodzin naszego dziecka. Jeśli nie udało nam się stworzyć więzi opartej na szacunku, zaufaniu i dobrej komunikacji we wczesnym dzieciństwie, to nie uda nam się tego naprawić w okresie dorastania. Wtedy możemy już tylko minimalizować szkody. A jeśli nasze dziecko nam ufa, to dojrzewając, będzie chciało z nami rozmawiać.

Drugim wspomnianym powodem jest brak zrozumienia sytuacji, w jakiej znalazło się nasze dorastające dziecko. Jak Ty, Drogi Rodzicu, wspominasz ten okres w swoim życiu? Czy chciałbyś do niego wrócić? Na tak postawione pytanie opiekunowie zazwyczaj odpowiadają „nie”. (…)”

cały artykuł jest dostępny tutaj:

www.wysokieobcasy.pl/wysokie-obcasy/1,53664,19473617,dziecko-jest-jak-walizka-znajdziesz-w-niej-tylko-to-co-wczesniej.html

GABINET PSYCHOTERAPII W GDAŃSKU – PSYCHOTERAPEUTA GDAŃSK

Wywiady: „Zazdrość niszczy. Jak sobie z nią radzić?”

Opublikowany 06/02/2016 przez admin

Na łamach „Wysokich Obcasów” (weekendowy dodatek do „Gazety Wyborczej”) pojawił się wywiad z psychologiem, Zofią Milską-Wrzosińską. Agnieszka Jucewicz zadaje pytania dotyczące zazdrości:

Psychoterapia Psychodynamiczna Gdańsk „Zazdrość – co to za uczucie?

Znane nie tylko ludziom. Kiedyś robiono takie badania na szympansach: miały przenosić kamyki z jednego miejsca w drugie. Jak przeniosły, dostawały w nagrodę plasterek ogórka. Po pewnym czasie eksperymentator zaczął dawać jednej z małp winogrono, które jest dla małp smaczniejsze. Ta, która nadal dostawała ogórek, najpierw zastrajkowała, czyli przestała przenosić kamyk, a potem obrażona odwróciła się plecami do eksperymentatora i odmówiła współdziałania. Wcześniej była gotowa nawet pracować na tej diecie ogórkowej, ale przecież nie, jeśli koleżanka dostała podwyżkę.

To u małp. A u ludzi?

Zacznijmy od psychologii ewolucyjnej, która zajmuje się pierwotnymi mechanizmami funkcjonowania w nawiązaniu do teorii Darwina. Wedle takiego myślenia zazdrość to przede wszystkim rywalizacja o sukces reprodukcyjny.

Zazdrościmy innym tego, że mają więcej dzieci?!

Nie tyle chodzi o dzieci, ile o atrybuty, które zwiększają prawdopodobieństwo przekazania naszych genów, czyli zdobycie odpowiedniego partnera (zdrowego, płodnego, zapewniającego przetrwanie) i zbudowanie gniazda zwiększającego potencjał naszych dzieci. Ci, którzy mają urodę, siłę czy inne przymioty, mają na to większe szanse, a ich dzieci będą silniejsze, lepsze, mądrzejsze, więc będzie im łatwiej przetrwać i się mnożyć. Według czołowego psychologa ewolucyjnego Davida Bussa największą szansę na przekazanie swoich genów mają zazdrośni i agresywni mężczyźni oraz również zazdrosne, ale dodatkowo czułe i przebiegłe kobiety.

Kiedy mężczyzna zazdrości koledze awansu, to na poziomie świadomym wydaje mu się, że chodzi o pozycję czy większe pieniądze. Ale psycholodzy ewolucyjni podkreślają, że władza i pieniądze nie są celem samym w sobie. Na nieświadomym poziomie znaczenie ma potencjał prokreacyjny – kolega będzie miał teraz większe powodzenie u kobiet, będzie mógł wybierać te piękniejsze, zdrowsze, bardziej płodne i skutecznie się rozmnażać. A jeśli już ma dzieci, będzie mógł zapewnić im lepsze warunki, tak by przeżyły i miały w przyszłości jak największe szanse na ewolucyjnym rynku. Czyli ta zazdrość ma funkcję przystosowawczą, bo może go zmotywować do walki o poprawę swojej pozycji.

To jest jedna perspektywa – psychologii ewolucyjnej. Są inne?

Są inne ujęcia rozumienia zazdrości, może bardziej zbliżone do codziennych sytuacji i potocznego myślenia. Zazdrość możemy rozumieć na przykład w kategoriach struktury ”ja”. (…)”

cały tekst jest dostępny na stronie internetowej „Wysokich Obcasów”:

www.wysokieobcasy.pl/wysokie-obcasy/1,53664,12618294,Zazdrosc_niszczy__Jak_sobie_z_nia_radzic_.html

TERAPIA W GDAŃSKU – PSYCHOTERAPIA PSYCHODYNAMICZNA GDAŃSK

Wywiady: „Kłótnia dobra i zła.”

Opublikowany 01/02/2016 przez admin

Na stronie internetowej tygodnika „Wysokie Obcasy” pojawił się ciekawy wywiad z psychiatrą, psychoterapeutą, prof. Bogdanem de Barbaro. Ze specjalistą rozmawia Agnieszka Jucewicz:

„Są pary, które w ogóle się nie kłócą?

Może są, ale ja takich nie znam. Mogą twierdzić, że są ludźmi łagodnymi, ale każdy ma w sobie taką energię, która nazywa się złość, gniew, i ja jako terapeuta byłbym ciekaw, gdzie oni tę energię schowali.

Gdzie mogli ją schować?

Może ją tłumią i to im nie przeszkadza? My przecież mnóstwo rzeczy tłumimy – agresję, traumy z wczesnego dzieciństwa, lęki. W kłótni jednak zawiera się taka myśl: „Zależy mi na tobie, chcę ciebie, ale innego”.

Kłótnia jest lepsza niż obojętność?

Jest w niej życie, a kiedy ludzie milczą, to może znaczyć, że ich związek gaśnie.

Te pierwsze kłótnie w związku czego zwykle dotyczą?

Do kryzysu często dochodzi w momencie zmiany fazy życia. I przejście z tego stanu – nazwijmy to umownie – narzeczeństwa do małżeństwa niewątpliwie taką zmianą jest. Na idealnym obrazie pokazują się rysy. W fazie zakochania pary rzadko muszą się dzisiaj zajmować takimi przyziemnymi sprawami, jak wspólne obowiązki, dom, utrzymanie tego domu, co na pewno sprzyja rozmaitym konfliktom. Na początku jest tylko przyjemność, potem zaczyna się to zmieniać.

I co się okazuje?

Że nie jesteśmy jedną duszą i ciałem, tylko jesteśmy różni. Często dochodzi wtedy do głosu problem uzależnienia emocjonalnego, czasem i ekonomicznego od rodziców. Pojawia się rodzaj lojalnościowego rozdarcia: Kim jestem? Bardziej mężem czy synem? Żoną czy córką?

To są kłótnie o to, „dlaczego ty co niedziela musisz jeździć do matki”?

Mogą być o to. Dlaczego ja, twoja żona albo twój mąż, jestem zawsze na drugim miejscu? Dlaczego do niej dzwonisz pięć razy dziennie, a mnie wyślesz zdawkowego SMS-a? Co prawda to napięcie między synową a teściową zostało strywializowane w dowcipach, ale one często odzwierciedlają ważną okoliczność z początków związku – brak separacji z własnymi rodzicami. Nie chodzi o to, żeby się od rodziców odwrócić, ale żeby stać się autonomicznym człowiekiem, który ma prawo do własnej sprawczości, a nie tkwić wciąż w skórze pięcioletniego Józia czy Kasi. Jeśli ktoś się z tym nie uporał, to będą się mu mieszały postaci matki i żony czy też ojca i męża.

Jaka jest konsekwencja tego mieszania się?

Na przykład taka, że jeśli żona nie będzie mi prała koszul i serwowała co wieczór kolacji tak jak moja mamusia, to pomyślę, że ona widocznie mnie nie kocha. Z kolei żona być może była wychowana w takiej rodzinie, w której wspólnie przygotowywało się posiłki albo robił je ten, kto miał czas, a koszule ojciec prasował sobie sam. Ona po prostu pochodzi z innej kultury. (…)”

całość jest do przeczytania tutaj:

www.wysokieobcasy.pl/wysokie-obcasy/1,96856,17037241,Klotnia_dobra_i_zla___Zalezy_mi_na_tobie__chce_ciebie_.html

PSYCHOLOG W GDAŃSKU – PSYCHOTERAPIA PSYCHODYNAMICZNA GDAŃSK

Wywiady: „Wybaczenie to spokój.”

Opublikowany 23/01/2016 przez admin

Violetta Szostak rozmawia z psychologiem, Ewą Woydyłło o wybaczaniu. Dobry, konkretny tekst:

„Czy czas pomaga w wybaczaniu?

– Znam dwie siostry, które mieszkają po dwóch stronach Wisły w Warszawie. Na pogrzeb matki najpierw poszła jedna i dopiero jak się skończył, przyszła druga i zapłaciła księdzu, żeby jeszcze raz odprawił egzekwie nad grobem. A więc to wierzące osoby. Ale nie pomaga im, że powtarzają: „I odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom”.

O co im poszło?

– Nieważne. Jedna, zdaje się, uwiodła drugiej narzeczonego. Miały pewnie po 20 lat, teraz mają mężów i dzieci, poukładało im się. Ale zastygły w wiecznej urazie. I chyba nawet rodzina patrzy na to z uznaniem: „O, honorowe!”. U nas honor tak się rozumie: „Ja mu tego nie odpuszczę!”. O wybaczeniu, które powinno być codzienną normą współżycia, nie mamy pojęcia. Lubimy zapiekłość, ona, zdaje się, nam mentalnie pasuje. I tak żyjemy, z zaciśniętymi piąstkami.

Ale dlaczego mam wybaczyć siostrze, która mnie zdradziła?

– Możesz nie wybaczać. Możesz z tym żyć. Tyle że to winowajcy wcale nie musi dotknąć, on może się mieć całkiem nieźle. To tobie będzie źle, bo uraza tkwi w tobie. Zużywa twoją energię, nerwy, sen i nie starczy ci życia na to, żeby coś pozytywnego realizować.

Pracowałam 26 lat w Instytucie Psychiatrii i napatrzyłam się na ludzi, którzy żyli urazą. Pamiętam kobietę, którą spotykałam w korytarzu na oddziale depresji. Gdy zapytałam o nią kolegę psychiatrę, opowiedział: „Jej narzeczony nie przyszedł na ślub, a ona już była w welonie w kościele. I nigdy tego nie wybaczyła”. Miała już z 50 lat, za sobą próby samobójcze, wieloletnie leczenie farmakologiczne. Zupełnie odrzuciła możliwość akceptacji. Bo wybaczenie to jest akceptacja – tak je rozumiem. Zgoda na to, czego nie mogę zmienić.

Jak mam się z tym pogodzić? Narzeczony nie przychodzi na ślub! Jak o tym zapomnieć?

– Tu nie chodzi o zapominanie! Nie zapomnisz. Ale między zapomnieć a rozpamiętywać albo – staropolskie słowo – zapamiętać się jest różnica. Możesz krzywdy nie zapomnieć, ale nie rozpamiętuj. (…)”

cały wywiad dostępny jest na stronie internetowej „Wysokich Obcasów”:

www.wysokieobcasy.pl/wysokie-obcasy/1,53664,18900454,wybaczenie-to-spokoj.html

PSYCHOTERAPIA PSYCHODYNAMICZNA GDAŃSK – TERAPIA W GDAŃSKU

Wywiady: „Związek z narcyzem – kto kogo wybiera?”

Opublikowany 11/01/2016 przez admin

Redaktor Monika Tutak – Goll rozmawia z Danutą Golec, psychoterapeutką. Mowa jest o narcystycznych zaburzeniach osobowości. Wywiad ukazał się na łamach „Wysokich Obcasów”:

Psychoterapia Psychodynamiczna Gdańsk „Co to jest narcyzm?

W potocznym rozumieniu narcyz to ktoś, kto jest mocno skupiony na sobie i nie zauważa potrzeb drugiej osoby. Nie lubię tego określenia, brzmi jak inwektywa. Rzucamy nim na lewo i prawo. Tak naprawdę każdy z nas ma w życiu okresy, kiedy jest skrajnie narcystyczny, choćby w czasie dojrzewania. Nastolatki często nie dostrzegają potrzeb innych i bywają skupione wyłącznie na sobie. Jeśli ktoś stale to przejawia, można mówić o rysie narcystycznym, który jeszcze nie musi być zaburzeniem. Bo sam narcyzm nie jest patologią. Pamiętajmy o tym. Wszyscy jesteśmy w jakimś stopniu narcystyczni.

Psychoanalitycy widzą to tak: niemowlę ma początkowo dwa obiekty miłości, swoje ciało i matkę. To wyznacza dwa nurty miłości: do siebie – i to jest miłość narcystyczna – i do innej osoby – my to nazywamy w slangu psychoanalitycznym miłością do obiektu. Podkreślam, każdy z nas ma rys narcystyczny. Gdybyśmy go nie mieli, nie moglibyśmy w żaden sposób zająć się sobą. Wszyscy stajemy się trochę bardziej narcystyczni, np. kiedy jesteśmy chorzy, wtedy bardziej skupiamy się na swoim ciele.

To w czym problem?

Problem polega na narcystycznym zaburzeniu osobowości. Są pewne sytuacje, kiedy ten rys narcystyczny bierze górę i wypiera miłość do obiektu. Kochamy wówczas tylko siebie. Osoby narcystyczne wchodzą w związki, ale druga osoba traktowana jest jako ich przedłużenie, a nie jak ktoś odrębny.

Da się rozpoznać narcyza?

To nie jest takie proste. Podam skróconą definicję narcyzmu: wyraźnie zawyżona samoocena i przesadne wyczulenie na punkcie znaczenia własnej osoby. Ale uwaga, to nie tak, że jak ktoś jest tylko skupiony na sobie, to ma od razu narcystyczne zaburzenia osobowości. Żeby je stwierdzić, taka osoba musi spełnić przynajmniej pięć różnych kryteriów diagnostycznych.

Jakie to kryteria?

Patrzymy, jak reaguje na uwagi krytyczne – czy bardzo się złości i czuje straszliwie skrzywdzona. Czy wchodząc w związek z inną osobą, wykorzystuje ją, by osiągnąć swój cel. Zwykle przecenia siebie, wyolbrzymia osiągnięcia. Uważa swoje sprawy za wyjątkowe, mogą je zrozumieć tylko inni wybitni ludzie. Terapeuci patrzą, jakie ma fantazje, czy jest pochłonięta marzeniami o władzy i potędze, niekończących się sukcesach, o własnej błyskotliwości, wyglądzie, idealnej miłości, czy jest przekonana o swoich szczególnych prawach, bo często oczekuje nadzwyczajnego traktowania, uważa np., że nie powinna czekać w kolejce tak jak inni. W związku tylko ona ma prawo mieć słabszy dzień. Od otoczenia wymaga uwagi i podziwu, nie jest zdolna do empatii, nie rozumie uczuć innych, np. jest zła i rozczarowana, kiedy znajomy odwołuje zaplanowane spotkanie z powodu ciężkiej choroby, łatwo ulega zawiści. (…)”

całość jest dostępna tutaj:

www.wysokieobcasy.pl/wysokie-obcasy/1,96856,14824615,Zwiazek_z_narcyzem___kto_kogo_wybiera_.html

PSYCHOLOG W GDAŃSKU – PSYCHOTERAPIA PSYCHODYNAMICZNA GDAŃSK

Wywiady: „A co masz do stracenia?”

Opublikowany 08/01/2016 przez admin

Na stronie internetowej „Wysokich Obcasów” pojawił się wywiad z psychoterapeutą, Alanem Bernsteinem. Rozmowa jest o podejmowanych zmianach życiowych:

„Dlaczego tak wielu ludzi jest opornych na zmiany? Wolą tkwić w czymś, co ich unieszczęśliwia, niż ruszyć do przodu.

Problem polega na tym, że to nie jest kwestia woli. W większości przypadków ten opór bierze się z rozmaitych nieświadomych mechanizmów, presji społecznej, wychowania. „Rzucanie” czegoś jest afirmowane tylko wtedy, kiedy mowa o nałogach. W innych przypadkach rezygnacja z obranego celu – np. pracy, związku, choćby najbardziej toksycznego – wiąże się zwykle z ogromnym bagażem emocjonalnym. Powinniśmy się z tego wytłumaczyć – rodzinie, znajomym, ale przede wszystkim samemu sobie. Poza tym, jak mawiają Anglosasi, lepszy diabeł oswojony niż obcy, co oznacza, że wielu ludzi woli męczyć się w czymś, co dobrze zna i z czym nauczyło się żyć, niż ruszyć w nieznane i zafundować sobie uczuciowy galimatias. Gabinety terapeutów pełne są takich osób. Emocjonalnie jesteśmy zaprogramowani na wytrwałość. I nawet jeśli upadamy, to czujemy wewnętrzny przymus, żeby wstać, otrzepać się i działać dalej.

Nawet we współczesnym świecie, który tak promuje elastyczność i zachęca do częstych zmian?

Jest pani pewna? A co z tymi wszystkimi hasłami typu „damy radę”, jak chociażby „Yes, we can!” z kampanii wyborczej Obamy? To przesłanie idealnie trafiło do wyborców. Nie wiem, jak w polskiej kulturze, ale stanowisko amerykańskiego społeczeństwa jest w tej kwestii dość nieprzejednane. Słowo „quitter” [od ang. quit – rzucić coś] jest jednym z dosadniejszych epitetów. To synonim nieudacznika, lekkoducha, który poddaje się zbyt łatwo i nie umie ważnych spraw doprowadzić do końca. W ten epitet jest wpisany osąd moralny.

Proszę mnie dobrze zrozumieć. Nie zależy mi na tym, żeby ludzie teraz zbiorowo i bezrefleksyjnie porzucali pracę, partnerów czy zobowiązania, „bo tak im podpowiada intuicja”. Ona akurat nie jest dobrym przewodnikiem w podejmowaniu ważnych decyzji. Z koleżanką po fachu Peg Streep próbujemy w naszej książce pokazać, że sztuka świadomego wychodzenia z sytuacji, które już nam nie służą, jest czymś, czego trzeba się nauczyć. Ważne zmiany wymagają zachodu, przygotowań i planowania. Warto też zdać sobie sprawę, że nie jest tak, iż to my mamy kontrolę nad wszystkim. Nasz umysł stosuje wiele sztuczek, by zachować status quo.

Te ważne życiowe zmiany nazywa pan „odangażowaniem się”.

Tak, ponieważ każda zmiana powinna się w pierwszej kolejności wiązać z uwolnieniem umysłu od wcześniejszego zaangażowania.

Co potem?

Potrzebny jest nowy cel, w który włożymy serce i energię, a następnie – świadoma zmiana zachowania, która pozwoli nam ten cel osiągnąć. To proces, który wymaga wysiłku. I czasu. Jest przeciwieństwem stereotypowego „rzucania” z okrzykiem „Mam dość!” i trzaskaniem drzwiami. To się sprawdza w filmach, w życiu – nie.

Jakie to sztuczki stosuje nasz umysł, żeby nas zatrzymać w znanym miejscu, chociaż nam ono szkodzi?

Powszechną sztuczką jest tzw. pułapka utopionych kosztów. Każdy, kto ma samochód, pojmie w mig, o czym mówię. Powiedzmy, że ma pani kilkunastoletnie, ukochane auto. Przeczuwa pani, że kolejne naprawy nie mają sensu, ale mimo że samochód psuje się coraz częściej i pochłania coraz więcej pieniędzy, po raz kolejny jedzie pani do mechanika, zamiast pozbyć się gruchota, póki ktoś jeszcze chce go kupić. (…)”

cały wywiad dostępny jest tutaj:

http://www.wysokieobcasy.pl/wysokie-obcasy/1,53664,19361244,a-co-masz-do-stracenia-trwanie-w-sytuacji-ktora-nas-unieszczesliwia.html

PSYCHOTERAPIA PSYCHODYNAMICZNA W GDAŃSKU – TERAPEUTA GDAŃSK

Prasa: „Anoreksja. Na życie muszę zasłużyć.”

Opublikowany 06/01/2016 przez admin

Poruszający i przerażający list od czytelniczki cierpiącej na anoreksję ukazał się na stronie internetowej „Wysokich Obcasów”:

Psychoterapia Psychodynamiczna w Gdańsku „Nie napiszę, jak mam na imię, ile dokładnie mam lat, gdzie mieszkam, pracuję i jaki kierunek studiów skończyłam. Nie napiszę także, jak wyglądam, jakie mam zainteresowania, czy mam rodzeństwo. Opowiem tyle, ile mogę opowiedzieć, nie pozwalając, by ktoś mnie zidentyfikował. Bo to, o czym zaraz napiszę, to mój najpilniej strzeżony sekret, znany tylko kilku osobom z mojego najbliższego otoczenia.

Nie napiszę, ile lat mija w tym roku od momentu, gdy zostałam przyjęta do szpitala psychiatrycznego, w którym spędziłam trzy długie miesiące. Diagnoza brzmiała: anoreksja.

Nie napiszę, ile miałam wtedy lat, jakiego byłam wzrostu i ile ważyłam. Nie napiszę, ile lat mam teraz i ile ważę. Poprzestanę na informacji, że ważę dwa i pół razy tyle co w momencie przyjęcia do szpitala, co jest dolną granicą normy dla mojego wzrostu. Od śmierci mogły mnie dzielić 2-3 kilogramy.

Nie napiszę, gdzie znajduje się szpital, do którego trafiłam. Temat szpitala już nie jest poruszany przez moją rodzinę. Osobom spoza rodziny nie mówiłam nic na ten temat lub oszukiwałam je, podając inne szpitale i inne choroby. Gdy teraz o tym myślę, stwierdzam, że na podstawie wyglądu najłatwiej było powiedzieć, że mam raka. Czy teraz czuję się zdrowa? Nie, nie zawsze.

Anoreksja nie jest chorobą, którą dałoby się zredukować do chęci bycia szczupłą, podtrzymywaną przez wizerunki modelek w mediach. To sposób myślenia obejmujący pewnie większość dziedzin życia. Odsunięcie bezpośredniego zagrożenia dla życia – odkarmienie chorego – to jedno. Psychoterapia, a potem zmiana sposobu myślenia, to drugie zadanie. Znacznie trudniejsze.

Napiszę, że jestem obecnie gdzieś między 20. a 30. rokiem życia. Życia, które już od dawna nie jest normalne i być może już nigdy nie będzie. Życia, którego większość spędziłam w większej lub mniejszej izolacji, którą narzuciłam sobie sama. Na wysiłkach mających zbliżyć mnie do spełnienia celów, które także narzuciłam sobie sama. Gdybym miała streścić te cele w kilku słowach, powiedziałabym: chodziło o to, by być najlepszą. W każdej dziedzinie. Zrobić jakąś Wielką Rzecz lub Wielkie Rzeczy, dostatecznie wspaniałe, by wymazać choć na chwilę palący wstyd, który towarzyszy mi niemal zawsze. Udowodnić innym, a przez to i samej sobie, że jestem warta życia i że zasługuję na coś, na cokolwiek. Na życie. Bo w pewnym momencie zapomniałam, kiedy ostatnio czułam się warta życia, nie wspominając o takich rzeczach, jak na przykład miłość. (…)”

cały list jest do przeczytania tutaj:

www.wysokieobcasy.pl/wysokie-obcasy/1,66725,18130682,Anoreksja__Na_zycie_musze_zasluzyc.html

PSYCHOTERAPIA PSYCHODYNAMICZNA W GDAŃSKU – TERAPEUTA GDAŃSK

Wywiady: „Zdrada. Zjeść ciastko i mieć ciastko.”

Opublikowany 15/12/2015 przez admin

O zdradzie i portalach randkowych dla osób w związkach: z Bartoszem Zalewskim, psychologiem i psychoterapeutą, rozmawia Iza Michalewicz.

„Jak to jest z tą zdradą: czy to, że mamy teraz więcej atrakcyjnych możliwości, powoduje, że zdradzamy częściej?

Portal, o którym pani pisze, to nowe opakowanie na starą rzecz. Część ludzi zawsze poszukiwała możliwości posiadania wielu związków (również wielu naraz). Przez większość naszej historii istniały instytucjonalne formy poligamii, choć trzeba przyznać, że dostępne były jedynie bogatym, dobrze urodzonym warstwom społeczeństwa. Posiadanie kochanek i kochanków istniało zawsze, podobnie jak zawsze istniała monogamia, w której żyje większość społeczeństwa.

Czasy się jednak zmieniają. I ludzie też.

Ostatnio przygotowywałem wykłady z zaburzeń rodziny i oglądałem nowe typy związków. Jest tego sporo. Ludzie balansują na granicy, eksperymentują. Jak to powiedział jeden z bohaterów pani reportażu: chcą zjeść ciastko i mieć ciastko. Być i nie być w związku jednocześnie. Bo mamy: małżeństwa, konkubinaty, kohabitaty, tak zwane związki LAT (living apart together, czyli małżeństwo na odległość; ludzie żyją w związku monogamicznym, nie zdradzają się, ale mieszkają osobno). Ale doszły do tego związki typu DINK – double income no kids (podwójny dochód, zero dzieci), i DINKY – no kids yet (czyli jeszcze bez dzieci).

Są też związki bez zobowiązań: jesteśmy, ale nie jesteśmy razem. I związki otwarte: seks z innymi partnerami bez emocjonalnego zaangażowania. Ludzie kombinują, jak tu być razem i mieć zarazem wszystko inne. Mówi się, że w dobrym związku jest też przestrzeń na nudę. Tymczasem bohaterowie pani tekstu podkreślają, że nuda jest czymś, czego oni nie akceptują. I nie chcą jej w życiu. Można spytać, dlaczego taka osoba decyduje się rozwiązywać tę nudę nie za pomocą człowieka, z którym żyje, lecz z kimś z zewnątrz. I kiedy byśmy o to zapytali, dowiedzielibyśmy się zapewne, że partner nie chce, jest leniwy, nieodpowiedni. I że się z nim nie da.

To po co żyją z tym człowiekiem?

Kiedy pary przychodzą na terapię, zazwyczaj mówią, że z partnerem jest coś nie tak i trzeba go zmienić. W trakcie terapii ewoluuje to w kierunku: co ja mogę zmienić? Jeżeli jednak partner ostro pije albo jest chorobliwie zazdrosny i to się nie zmienia, jedyną opcją jest zwinąć żagle i go zostawić. Zastanawiamy się jako terapeuci, jak to się dzieje, że ludzie się od siebie oddalają. Bohaterowie pani reportażu niewątpliwie szukają remedium na nudę. (…)”

cały wywiad jest do przeczytania na stronie internetowej „Wysokich Obcasów”:

http://www.wysokieobcasy.pl/wysokie-obcasy/1,96856,16296193,Zdrada__Zjesc_ciastko_i_miec_ciastko.html

TERAPEUTA GDAŃSK – PSYCHOTERAPIA PSYCHODYNAMICZNA W GDAŃSKU

Wywiady: „Dorosłe dzieci.”

Opublikowany 15/12/2015 przez admin

Na stronie internetowej „Wysokich Obcasów” pojawił się obszerny wywiad, ciekawie wyczerpujący tematykę parentyfikacji. Rozmawiają redaktor Agnieszka Jucewicz i psychoterapeutka, prof. Katarzyna Schier:

„Bohaterski pięciolatek wezwał karetkę i uratował swoją mamę, która dostała ataku epilepsji”. To nagłówek jednego z dzienników z zeszłego roku. Podobnym newsom zawsze towarzyszą te same epitety: „dojrzałe dziecko”, „dziecko bohater”, „dzielne dziecko”.

Zgadza się, to jest wyraz dojrzałości i odpowiedzialności. Mnie jednak martwi to, że między innymi przez takie przekazy medialne kultura nieświadomie wspiera proces, w którym dzieci nie w wyjątkowych wypadkach, ale na co dzień zachowują się nad wiek dojrzale i też ratują swoich rodziców przed śmiercią, na przykład wciągając pijanego rodzica z zimnego podwórka do domu albo czuwając nad depresyjnymi mamą czy tatą, żeby nie zrobili sobie krzywdy. Takich bohaterskich pięcio-, siedmio- czy 12-latków jest całe mnóstwo. Świat jednak woli się zachwycać tymi pojedynczymi przypadkami, bo to jest nam jakoś na rękę.

W jakim sensie?

Bo trzymając ten fakt w ukryciu, nie musimy się nim zajmować. Nie musimy dotykać traumy, nie musimy szukać systemowych rozwiązań. To jest jedno wielkie tabu. W Stanach Zjednoczonych podobno już 1,4 mln dzieci pełni funkcje opiekuńcze wobec innych członków rodziny, bo nie chodzi jedynie o rodziców, czasem to są schorowani dziadkowie albo niepełnosprawne rodzeństwo, albo po prostu młodsze rodzeństwo, któremu matkuje zwykle najstarsza siostra. Pewna amerykańska dziennikarka nazwała to „największym sekretem Ameryki”.

Nie tylko Ameryki. W brytyjskim „Guardianie” niedawno ukazał się artykuł o tym, że opieka społeczna dopiero odkryła, jakiej skali jest to problem. W Wielkiej Brytanii już tysiące dzieci samodzielnie opiekują się swoimi chorymi, fizycznie bądź psychicznie, rodzicami, głównie samotnymi matkami.

Mnie wcale nie dziwi, że dopiero to „odkryto”. Te dzieci są przecież bardzo samodzielne. Muszą takie być. Jeśli chodzą do szkoły, nie są obdarte, to z zewnątrz wszystko wygląda OK. To cierpienie jest utajone. „System” dostrzega problem dopiero wtedy, kiedy dziecko opuszcza się w nauce albo w ogóle przestaje chodzić do szkoły, chociaż też nie zawsze. Pamiętam pewnego dziesięcioletniego pacjenta z mojej praktyki w Niemczech, który cierpiał na tak dużą fobię szkolną, że w końcu został skierowany na leczenie do kliniki chorób psychosomatycznych. Kilkuosobowy personel nie był w stanie go tam wprowadzić, chłopiec tak się opierał. Okazało się, że za nic nie chciał zostawić chorej matki samej w domu. (…)”

cały tekst jest dostępny tutaj:

http://www.wysokieobcasy.pl/wysokie-obcasy/1,96856,17331878,Psychologia__Dorosle_dzieci.html

TERAPIA GDAŃSK – PSYCHOTERAPIA PSYCHODYNAMICZNA W GDAŃSKU

Wywiady: „Rodzicu, pozwól Zosi być samosią i zajmij się sobą.”

Opublikowany 13/12/2015 przez admin

Na stronie internetowej „Wysokich Obcasów” można przeczytać wywiad dotyczący sposobu wychowywania dzieci w dzisiejszych czasach. Ciekawą rozmowę o nadopiekuńczości rodziców prowadzą redaktor Agnieszka Jucewicz i psychoterapeutka Barbara Arska – Karyłowska:

„Czytała pani ostatnie wyniki badań PISA?

Słyszałam o nich. Podobno nasi gimnazjaliści są w czołówce europejskiej, jeśli chodzi o wyniki w nauce.

No właśnie, byliśmy z tego bardzo dumni. Ale niedawno opublikowano kolejną odsłonę tych badań, z której wynika, że jeśli chodzi o samodzielne rozwiązywanie problemów, to już jesteśmy na szarym końcu. Podobno wielu polskich nastolatków nie wie, jak kupić najtańszy bilet na pociąg. Mamy kłopot z samodzielnością? Pani to widzi w swojej praktyce?

To, co ja widzę, to przede wszystkim rosnąca liczba rodziców, którzy są bardzo skupieni na sukcesie edukacyjnym dziecka. To się znacznie zmieniło na przestrzeni lat. Moim rodzicom również zależało na tym, żebym się dobrze uczyła, żebym została „kimś”, ale nikt nie planował mi już w przedszkolu kariery zawodowej. A teraz tak się dzieje. Rodzice boją się, że coś przegapią, że z tym sukcesem nie zdążą, stąd te zajęcia dodatkowe już od małego: języki, gra na skrzypcach, jeśli komputer, to tylko zabawy edukacyjne itd. Gdy sukces edukacyjny staje się priorytetem, to już nie ma czasu na kształcenie innych, równie ważnych umiejętności, np. na obowiązki domowe. Po co będę zawracać dziecku głowę wyrzucaniem śmieci, sprawunkami czy wychodzeniem z psem, kiedy ono musi się przygotować do egzaminu!

Jest kryzys, pracy dla młodych brakuje. Rodzice się zwyczajnie boją, czy ich dzieci sobie poradzą w takim świecie.

Ja to rozumiem i ich nie winię. Edukacja też jest za to współodpowiedzialna. Ja mam małych pacjentów, którzy powinni ze względu na swoje uwarunkowania – bo są np. nadpobudliwi albo lękowi – chodzić do małej, kameralnej szkoły. Ale oni się do tej szkoły nie dostają, bo już do pierwszej klasy jest egzamin, którego nie zdają. Ta presja na wyniki jest absurdalna.

Niby w przedszkolu i na początku szkoły zwraca się uwagę na samodzielność dziecka, na to, czy umie się ubrać, zapiąć guziki, samo zjeść. Zwraca się uwagę na jakieś kompetencje społeczne, czy np. dziecko umie się odnaleźć w grupie, ale bardzo szybko się to odpuszcza – i w szkole, i w domu zaczyna się liczyć tylko nauka, zdane egzaminy, testy. Takie sprawy, jak samodzielne pójście do sklepu, na pocztę, rozliczenie się z kasjerką – przestają być istotne. Wyręcza się w nich dzieci, bo są „ważniejsze” rzeczy do zrobienia. W Stanach Zjednoczonych kiedy dziecko kończy 18 lat, musi już być samodzielne. Zwykle wtedy wyjeżdża z domu do college’u i musi sobie samo radzić, ale system edukacji już wcześniej to uwzględnia. W liceum dzieci mają więc zajęcia np. z tego, jak załatwić sprawy w banku, jak spłacić pożyczkę. Nie mówiąc o tym, że większość 14-latków pracuje dorywczo, i to nie tylko w wakacje. Ja nie twierdzę, że to jest jakiś ideał, do którego należy dążyć, ale to bardzo usamodzielnia, a przy okazji wzmacnia poczucie własnej wartości. (…)”