Na łamach magazynu Gazety Wyborczej „Nauka dla Każdego” ukazał się wywiad z psychiatrą, dr Adamem Wichniakiem. Rozmowę prowadzi Margit Kossobudzka:
„Margit Kossobudzka: Podobno każdy z nas jest w jakiś sposób nienormalny. To prawda?
Dr Adam Wichniak*: Psychiatrzy nie posługują się takimi określeniami jak „normalność” albo „nienormalny”. Nawet w rozmowach prywatnych unikamy takich określeń. Możemy mówić, że ktoś jest chory psychicznie albo zdrowy psychicznie. Tylko do takiej oceny jesteśmy uprawnieni.
Jak zatem się ustala, co jest normą, a co już nią nie jest? Czy to, co było nią sto lat temu, jest i dziś?
– To wbrew pozorom dość proste. Jeżeli ktoś by mnie zapytał, co to jest choroba psychiczna, to definicja jest następująca: choroba psychiczna lub zaburzenie psychiczne są to schorzenia, które jestem w stanie rozpoznać na podstawie aktualnego stanu wiedzy w psychiatrii. A ten aktualny stan wiedzy oddaje klasyfikacja chorób i zaburzeń psychicznych. Jeżeli ktoś te kryteria spełnia, to jesteśmy uprawnieni do tego, żeby taką chorobę czy zaburzenie rozpoznać.
A co to w takim razie jest zdrowie psychiczne?
– Tu zadanie jest dużo trudniejsze. Mógłbym powiedzieć, że zdrowie psychiczne jest wtedy, kiedy nie stwierdzam chorób i zaburzeń psychicznych. I tak najczęściej psychiatrzy piszą w swoich orzeczeniach. Kiedy ktoś chce uzyskać np. pozwolenie na broń, to wpisuję, że stwierdzam zaburzenia i choroby psychiczne albo że ich nie stwierdzam.
Ale sam brak chorób i zaburzeń psychicznych to moim zdaniem zbyt mało, żeby powiedzieć, iż ktoś jest w pełni zdrowy psychicznie.
Pełnia zdrowia psychicznego to nie tylko brak choroby, ale też dobre funkcjonowanie w życiu, dobre relacje społeczne, zawodowe, samorealizacja.
Kto określa normy?
– Są na świecie dwie najważniejsze klasyfikacje. Jedna to jest ICD-10, czyli Międzynarodowa Statystyczna Klasyfikacja Chorób i Problemów Zdrowotnych. Tam w rozdziale F mamy wymienione wszystkie choroby i zaburzenia psychiczne. Druga to podręcznik diagnostyczny i statystyczny DSM-5, czyli piąta już wersja tego podręcznika tworzona i wydawana przez Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne.
A czy psychiatria jest w ogóle dyscypliną naukową?
– Owszem, jest, bo w swojej pracy posługujemy się wiedzą, a ta wiedza jest zebrana między innymi w tych dwóch klasyfikacjach. I na tej podstawie rozpoznajemy (lub nie) choroby i zaburzenia psychiczne.
Czy w postawieniu diagnozy nie jest ważne, na ile dany objaw przeszkadza człowiekowi w życiu?
– Jak najbardziej. W amerykańskim podręczniku jest to jedno z najważniejszych kryteriów rozpoznawania choroby. Przede wszystkim są tam wymienione objawy. Jest ich z reguły cała grupa, która układa się w charakterystyczne zespoły.
Następnie – te objawy muszą trwać odpowiednio długo. Dla depresji to są przynajmniej dwa tygodnie.
W dalszej kolejności – bardzo ważna rzecz – stan chorego nie może być powodowany chorobami mózgu w sensie neurologicznym, czyli uszkodzeniem mózgu ani żadną chorobą somatyczną. Nie może być też spowodowany wpływem substancji psychoaktywnych.
Następne ważne kryterium, które szczególnie podkreślają Amerykanie, to istotny wpływ objawów na samopoczucie i funkcjonowanie danej osoby. Dopiero kiedy te wszystkie warunki są spełnione, psychiatra może rozpoznać chorobę lub zaburzenie psychiczne. (…)”
cały wywiad jest dostępny tutaj:
www.wysokieobcasy.pl/wysokie-obcasy/1,147124,19515483,choroby-psychiczne-wszyscy-jestesmy-nienormalni.html
Choroba psychiczna, skomplikowane relacje rodzinne, niedostosowanie społeczne, problemy emocjonalne bohaterów, historia o miłości, akceptacji i tytułowym pozytywnym myśleniu – tak można opisać tło tej kinematograficznej uczty w reżyserii Davida O. Russella. Po filmie kluczowe wątki występujące w fabule omówią eksperci z uczelni – dr Agata Wytykowska-Kaczorek, mgr Martyna Harland. Gościem specjalnym będzie Kinga Dębska.
29 października 2015 roku o godz. 10.00 odbędzie się wykład otwarty Wojciecha Eichelbergera pod tytułem: „
winy i wstydu”, „Zdradzony przez ojca”, „Siedem boskich pomyłek”, „Ciałko”, „Zatrzymaj się”, „Alchemia Alchemika”, „Krótko mówiąc”, „Dobra miłość”). Wiele spośród nich trafiło na listy bestsellerów i uzyskało wysokie nakłady. Współtwórca programów telewizyjnych popularyzujących wiedzę i refleksję z obszaru psychologii egzystencjalnej („Okna”, „Być tutaj”, „Nocny Stróż”). Publikuje wywiady, felietony i eseje m.in. w „Gazecie Wyborczej”, „Zwierciadle”, „Charakterach”, „Wysokich Obcasach”, „Polityce”, „Więzi”, „Życiu Duchowym”, „Pulsie Biznesu”. Współtwórca i dyrektor Instytutu Psychoimmunologii w Warszawie. W swoich projektach szkoleniowych i terapeutycznych odwołuje się do koncepcji terapii integralnej, która oprócz psychiki bierze pod uwagę ciało, energię i duchowość człowieka. Zamiłowania pozazawodowe: żeglarstwo, konie, góry, narty, sporty walki. Ojciec dwóch synów. Został odznaczony Krzyżem Oficerskim Polonia Restituta.”
Światowa Federacja Zdrowia Psychicznego (ang. World Federation for Mental Health, działająca od 1948 roku) ustanowiła dzień 10 października Światowym Dniem Zdrowia Psychicznego (ang. World Mental Health Day, WMHD), z inicjatywy sekretarza generalnego organizacji Richarda Huntera. Pierwsze obchody odbyły się w 1992 roku. Z każdym rokiem Światowa Organizacja Zdrowia (ang. World Health Organization, WHO) ogłasza hasło przewodnie, pod którym ten dzień jest obchodzony. Tegoroczne hasło brzmi: „Dignity in mental health” („Godność w zakresie zdrowia psychicznego”). Tysiące ludzi z zaburzeniami psychicznymi na całym świecie są pozbawieni podstawowych praw człowieka. Są oni nie tylko dyskryminowani, napiętnowani i zepchnięci na margines, ale podlegają również emocjonalnemu i fizycznemu znęcaniu się zarówno w ośrodkach zdrowia psychicznego jak i w swoich społecznościach. Słaba jakość opieki psychoterapeutycznej i psychiatrycznej oraz brak wykwalifikowanych pracowników służby zdrowia prowadzą do dalszych naruszeń. W tym roku kampania ma na celu podniesienie świadomości na temat tego, co można zrobić, by zapewnić osobom z zaburzeniami psychicznymi życie z godnością. Światowy Dzień Zdrowia Psychicznego skupia uwagę na tematyce praw człowieka, szkolenia pracowników służby zdrowia, przestrzegania świadomej zgody na leczenie, rozpowszechniania w życiu publicznym wiedzy na temat zaburzeń psychicznych. Na stronie internetowej WHO (www.who.int/features/2015/mental-health-care-india/en/) można przeczytać o hinduskiej, 10-letniej dziewczynce Shamma, która cierpiała na schizofrenię. Historia pokazuje jej długą drogę do uzyskania profesjonalnej pomocy psychiatrycznej. Szamma i jej rodzina przetrwała wiele trudności: począwszy od lokalnej społeczności, która podejrzewała ją o uprawianie czarnej magii i opętanie, poprzez wykluczenie społeczne, problemy z rówieśnikami w szkole- by w końcu uzyskać niezbędną pomoc i trafną diagnozę w lokalnej placówce zdrowia. W jej przypadku udało się zmienić myślenie o jej stanie psychicznym, jednak dostęp do opieki zdrowotnej w Indiach jest dramatycznie niski: na 1 mln mieszkańców przypada średnio 3 lekarzy psychiatrów i jeszcze mniej psychologów. Jednym z wyzwań programu („The Quality Rights Project”), dzięki któremu można było uruchomić placówkę, w której leczy się Shamma jest zmiana nastawienia panującego wśród społeczności. W Indiach pokutuje przekonanie, że osoby z chorobą psychiczną nie są zdolne do podejmowania znaczących decyzji o swoim życiu i funkcjonowania w społeczeństwie. Lekarze pracujący przy tym projekcie mówią, że paradoksalnie najtrudniejsza jest zmiana postawy pracowników służby zdrowia.
W tygodniku „Polityka” ukazał się bardzo ciekawy artykuł o hipochondrii, nadmiernym zażywaniu leków i niepotrzebnych (?) wizytach u psychiatry:
W „Wysokich Obcasach” pojawił się ciekawy wywiad dotyczący odporności i dojrzałości psychicznej. Rozmawiają redaktorka Agnieszka Jucewicz i psycholog 
Film przedstawia ciekawe przemówienie dotyczące introwersji i ekstarwersji. Susan Cain mówi o współczesnej kulturze, w której bycie ekstrawertykiem, osobą otwartą, towarzyską, aktywną jest najbardziej pożądane i nagradzane. W swojej wypowiedzi rozważa pozycję i samopoczucie osób bardziej zamkniętych oraz sposób, w jaki mogą się one odnaleźć w dzisiejszym, „pędzącym” społeczeństwie.
Susan Cain (ur. 1968) jest amerykańską pisarką, wykładowczynią, autorką poczytnej książki pod tytułem: „Quiet: The Power of Introverts in a World That Can’t Stop Talking” („Cisza: Siła introwertyków w świecie, który nie może przestać mówić”), w której argumentuje, że współczesna, zachodnia kultura zdecydowanie nie docenia i nie szanuje cech i możliwości ludzi introwertyjnych. Susan Cain studiowała prawo na Uniwersytecie Harvarda, gdzie zdobyła dyplom prawniczy w roku 1993. Początkowo pracowała jako adwokat na Wall Street, potem jako konsultant mediacyjny. Cain zakończyła swoją karierę prawniczą dla spokojniejszego życia i zawodowo zajęła się swoją pasją- pisarstwem.
Peter 
Na portalu „Dzielnica Rodzica” pojawił się krótki tekst na temat zbawiennego wpływu kontaktu z naturą na samopoczucie. Autorem jest Sylwia Słota-Kordek: