Ten krótki film przedstawia czarno – białą animację stworzoną przez Brytyjski Instytut Psychoanalizy. Film poprzez swoją obrazową, minimalistyczną formę intryguje i zachęca do poszukiwania odpowiedzi na pytanie: Czym jest psychoterapia? Autorzy pokazują jedne z ważniejszych metod pracy w psychoterapii wglądowej- wolne skojarzenia, przeniesienie i aktywność terapeuty, analizę snów.
Brytyjski Instytut Psychoanalizy (Institute of Psychoanalysis) został założony w 1924 roku. Mieści się w nim siedziba Brytyjskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego. Zajmuje się szkoleniem psychoterapeutów analitycznych, rozwojem myśli, teorii i praktyki psychoanalizy, publikacją książek i artykułów, pracami badawczymi i szerzeniem myśli psychoanalitycznej poprzez wykłady, seminaria, superwizje i szkolenia oraz pracą terapeutyczną z pacjentami w ramach funkcjonowania Londyńskiej Kliniki Psychoanalizy. Wszyscy członkowie Brytyjskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego są zobowiązani do ciągłego kształcenia się, superwizowania się i rozwijania swoich umiejętności psychospołecznych i psychoterapeutycznych.
Psychoanaliza jest metodą poznania i leczenia człowieka, teorią psychopatologii i teorią pozwalająca wyjaśnić różne zjawiska społeczne i kulturowe. Została zapoczątkowana na przełomie XIX i XX wieku przez wiedeńskiego lekarza Zygmunta Freuda. Psychoanaliza jest metodą leczenia terapeutycznego problemów emocjonalnych, która obejmuje komunikację pomiędzy psychoterapeutą a jednostką, czego celem jest uzyskanie wglądu w wewnętrzny świat pacjenta i dowiedzenie się, jak wpływa on na jego lub jej emocje, zachowanie i związki. Psychoanaliza jest też systemem teorii dotyczących ludzkiego umysłu i osobowości. Choć zarówno metoda, jak i teoria rozwinęły się od czasów Freuda, część jego podstawowych założeń nadal kształtuje nasz sposób myślenia o zachowaniu i funkcjonowaniu człowieka.
więcej informacji można znaleźć na stronie internetowej Brytyjskiego Instytutu Psychoanalizy: www.psychoanalysis.org.uk
Dr Leslie Sohn (ur. 1919r. -zm. 2013r.) urodził się w Kapsztadzie (Republika Południowej Afryki) jako najmłodszy z trójki dzieci (miał dwie starsze siostry). Uczęszczał do lokalnej szkoły publicznej, następnie studiował medycynę na Uniwersytecie w Kapsztadzie. Podczas nauki szczególnie upodobał sobie pole psychiatrii. Dyplom lekarza uzyskał już w Durbanie, skąd- poczekawszy na zakończenie II wojny światowej- udał się do Wielkiej Brytanii. Przez kolejne lata doskonalił swój psychiatryczny warsztat, pracując jako lekarz w Londynie. Podczas swojej praktyki współpracował z psychoterapeutami analitycznymi (Clifford Scott i William Gillespie), którzy zachęcili go do zainteresowania się psychoanalizą i wstąpienia do Instytutu Psychoanalizy. Tam pobierał nauki od Marion Milner i Hanny Segal, przeszedł również psychoanalityczne szkolenie dotyczące prowadzenia terapii z dziećmi. Przez te wszystkie lata cały czas pracował w Maudsley Hospital w Londynie- został przyjęty na stanowisko lekarza w roku 1952, zakończył swoją tam karierę w roku 1995. Dr Leslie Sohn pracował z setkami pacjentów, jako wykładowca inspirował studentów medycyny do wdrażania się w świat psychoterapii psychoanalitycznej. Specjalizował się głownie w pracy z pacjentami psychotycznymi, wykazującymi zachowania agresywne. Wielokrotnie publikował swoje prace w „International Journal of Psychoanalysis”. Najbardziej znany jego artykuł pod tytułem „Unprovoked Assaults” („Nieprowokowane ataki”) miał ogromny wkład w rozumienie pracy terapeutycznej z pacjentami psychotycznymi. Dr Leslie Sohn kontynuował swoją prywatną praktykę psychoterapeutyczną, jak i pracę na rzecz brytyjskiej służby zdrowia do 2010 roku. Uwielbiał życie domowe, spędzał bardzo dużo czasu ze swoją rodziną. Miał czworo dzieci, dziewięcioro wnuków i pięcioro prawnuków.
Wydawnictwo „Księgarnia Terapeutyczna” wydało ostatnio nową książkę po tytułem: „Teoria kleinowska: Perspektywa współczesna” pod redakcją Cataliny Bronstein.
Sekcja Psychoterapii Psychoanalitycznej Dzieci i Młodzieży Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej zaprasza na wykład otwarty dr Cezarego Żechowskiego pod tytułem: „Anoreksja, czyli o popędzie życia i popędzie śmierci – perspektywa neuropsychoanalizy.” Wykład odbędzie się w piątek, 12 czerwca 2015 roku o godzinie 20.15 w siedzibie Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej w Warszawie (ul. Złota 9 m 8).
W środę, 24 czerwca 2015 roku odbędzie się wykład Bogdana Kubiaka pod tytułem: „Wobec poznawalnego i niepoznawalnego. O znaczeniu ambiwalencji poznawczej.”. Wykład będzie miał miejsce w siedzibie Polskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego w Warszawie (ul. Lwowska 5 m. 6, godz. 20:15-21:45). Opłata: 35 zł, studenci 25 zł.
Hanna Segal (z domu Poznańska), ur. 20 sierpnia 1918 roku w Łodzi, zm. 5 lipca 2011 roku w Londynie, była polską psychoanalityczką żydowskiego pochodzenia. Lata młodzieńcze Hanna Segal spędziła w Warszawie. W latach 30. mieszkała wraz z rodziną w Genewie. Bardzo szybko wróciła i rozpoczęła studia na Wydziale Medycyny Akademii Medycznej w Warszawie. Angażowała się w działalność Młodzieżowej Organizacji Polskiej Partii Socjalistycznej. Zaczęła przejawiać zainteresowania psychoterapią psychoanalityczną. Wybuch II wojny światowej zastał ją na wakacjach we Francji. Po inwazji III Rzeszy na Francję uciekła do Wielkiej Brytanii. Tam kontynuowała studia medyczne w Edynburgu. Rozpoczęła własną terapię analityczną u Davida Matthewsa związanego z Melanią Klein. Następnie kontynuowała analizę u samej Melanii Klein. W 1945 roku rozpoczęła własną praktykę. W 1949 roku została członkiem British Psychoanalitycal Society (Brytyjskie Towarzystwo Psychoanalityczne).
Psychoanaliza jest to metoda poznania i leczenia człowieka, teoria psychopatologii i teoria pozwalająca wyjaśnić różne zjawiska społeczne i kulturowe. Została zapoczątkowana na przełomie XIX i XX wieku przez wiedeńskiego lekarza Zygmunta Freuda. Terapia psychoanalityczna odkrywa i bada nieświadome konflikty wewnętrzne, motywacje i znaczenie objawów. Dąży do modyfikacji systemu mechanizmów obronnych oraz integracji różnych części psychiki. Psychoanaliza zainspirowała rozwój innych szkół terapii, a sama współcześnie funkcjonuje jako dziedzina złożona z wielu nurtów myślenia. Ta różnorodność dotyczy założeń na temat źródeł i patomechanizmu rozwoju zaburzeń psychicznych oraz sposobu prowadzenia analizy czy terapii. Sam termin „psychoanaliza” wywodzi się z lat współpracy Zygmunta Freuda z Josefem Breuerem. Ci dwaj wiedeńscy lekarze, próbując leczyć chorych metodą polegającą na odszyfrowywaniu sensu objawów traktowanych jako forma wyrazu nieświadomego życia psychicznego i uświadamianiu ich znaczenia pacjentowi, posługiwali się początkowo określeniem „metoda katartyczna” (od greckiego katharsis= „oczyszczenie”) – w nawiązaniu do terminu znanego w teorii i praktyce dramatu greckiego. Nie można stwierdzić, że psychoanaliza posiada jakąś jednolitą teorię zaakceptowaną przez wszystkie szkoły psychoanalityczne. Można jednak powiedzieć, że wszystkie szkoły psychoanalizy odnoszą się do zbioru podstawowych teorii opracowanych przez Freuda, czy to na zasadzie negacji, czy to rozwijając je lub przekształcając.
Wydawnictwo „Oficyna Ingenium” wydało ostatnio nową książkę po tytułem: „Wstyd i zazdrość – ukryty zamęt”. Autorem jest psychoanalityk Phil Mollon.
Donald Woods Winnicott (ur. 7 kwietnia 1896, zm. 28 stycznia 1971) był brytyjskim psychoanalitykiem, z wykształcenia pediatrą. Już w młodym wieku zdobył uznanie jako lekarz dziecięcy. Jednocześnie rosnące zainteresowanie emocjonalnymi problemami pacjentów skłoniło go do przyłączenia się do grupy psychoanalityków, tworzącej się wówczas w Londynie pod wpływem Zygmunta Freuda i Melanie Klein. Jego własne koncepcje skupiały się wokół problematyki rozwoju emocjonalnego i czynników środowiskowych oddziałujących bardzo wcześnie na osobowość, ze szczególnym uwzględnieniem roli matki. Wiele wprowadzonych przez niego pojęć, na przykład: wystarczająco dobra matka, sprzyjające otoczenie, trzymanie (holding), prawdziwe i fałszywe self czy obiekt przejściowy, jest używanych także poza obszarem psychoanalizy – przez psychologów rozwojowych, pedagogów, psychoterapeutów i w środowisku medycznym.
Całe swoje życie poświęcił badaniom klinicznym i psychoterapii niemowląt, małych dzieci i ich matek. Obecnie uznawany jest za jednego z najwybitniejszych prekursorów nowych prądów w psychoanalizie. Przez ponad czterdzieści lat prowadził praktykę lekarską i dydaktyczną w dziedzinie psychiatrii i psychoterapii. Był prezesem Brytyjskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego. Winnicott jest autorem wielu artykułów publikowanych w prasie medycznej. Cykle odczytów poświęconych problematyce rozwoju dziecka, wychowywaniu, relacji matki z dzieckiem oraz liczne pogadanki radiowe prowadzone w BBC stały się podstawą szeregu jego popularnych książek. W udostępnionym filmie można posłuchać niektórych z jego wypowiedzi dla stacji BBC z lat 40-tych, 50-tych i 60-tych XX wieku w Wielkiej Brytanii.