Ten krótki film przybliża postać oraz dorobek naukowy Melanie Klein, brytyjskiej psycholog. Melanie Klein urodziła się w Wiedniu w 1882 roku, była główną przedstawicielką nurtu teorii relacji z obiektem. Znacznie rozwinęła technikę terapii dzieci. Dzięki własnej psychoanalizie oraz zainteresowaniom i studiom w tej dziedzinie wyzwoliła się z zahamowań oraz ograniczeń epoki i począwszy od lat dwudziestych poprzedniego stulecia, dokonała wielu odkryć modyfikujących i rozwijających podstawowe idee Zygmunta Freuda. Koncepcje Klein budziły krytyczne ożywienie. Jednych zachwycały i inspirowały, innych skłaniały do sprzeciwu i dezaprobaty. W tamtym też czasie w Brytyjskim Towarzystwie Psychoanalitycznym zarysowała się polemika z poglądami Klein, która w kolejnych latach przekształciła się w konfrontację zwolenników Anny Freud i Melanie Klein. Jej koncepcje stały się inspirujące nie tylko dla psychoanalizy, psychoterapii, psychologii i medycyny, ale również dla filozofii, socjologii, nauk o sztuce i pedagogiki.
„Psychoanaliza to teoria na temat funkcjonowania ludzkiego umysłu, metoda jego badania, a także leczenia. Podstawowym założeniem psychoanalizy jest istnienie nieświadomości. Znaczna część naszego umysłu nigdy nie jest i nie stanie się świadoma. Także doświadczenia świadome mogą zostać zapomniane, czyli wyparte do nieświadomości, a mimo to pozostają aktywne i wpływają na treść i jakość życia. Psychoanaliza jako teoria dotycząca ludzkiego umysłu wywarła wielki wpływ na prądy intelektualne w XX wieku i nadal jest bardzo inspirująca dla współczesnej humanistyki. Specjaliści różnych dziedzin (filozofowie, krytycy sztuki, literatury, filmu) oraz sami psychoanalitycy mogą posługiwać się teorią psychoanalityczną dla interpretacji zjawisk kulturowych, społecznych i politycznych. Psychoanaliza jako metoda badania i leczenia zakłada, że na kształtowanie się osobowości, poza czynnikami wrodzonymi i dziedzicznymi, mają wpływ relacje z rodzicami, a także ważne doświadczenia – narodzin, seksualności, miłości i nienawiści, utraty i śmierci – które przeżywamy od początku życia i które często są źródłem wewnętrznych konfliktów. Te doświadczenia oraz fantazje na ich temat tworzą wzorce, które pozostają nieświadome i określają relacje wobec siebie i innych ludzi w późniejszym życiu. Psychoanaliza umożliwia osobom, które się jej poddają poznanie niektórych nieświadomych mechanizmów i konfliktów, i uzyskanie większego wpływu na własne życie. Psychoanaliza to teoria i metoda stworzona na przełomie XIX i XX wieku przez wiedeńskiego lekarza Zygmunta Freuda (1856-1939), który pokonując opór środowiska we Wiedniu, skupił wokół siebie wielu psychiatrów i specjalistów innych dziedzin, zafascynowanych jego nowatorskim myśleniem na temat funkcjonowania umysłu. Koledzy i uczniowie Freuda rozpropagowali jego teorię w innych krajach Europy i obu Ameryk. Dzięki pracy kolejnych pokoleń jego uczniów i następców psychoanaliza nadal dynamicznie się rozwija, tworząc nowe psychoanalityczne teorie, inspirowane różnymi aspektami teorii Freuda. Jego dzieło okazało się tak oryginalne i inspirujące, że stało się fundamentem współczesnej psychologii i pierwowzorem wielu istniejących metod psychoterapeutycznych. Zygmunt Freud wraz ze współpracownikami założył w 1910 roku Międzynarodowe Stowarzyszenie Psychoanalityczne (International Psychoanalytical Association – IPA), które działa nieprzerwanie od tamtego czasu, ma obecnie ponad 12 tysięcy członków i zrzesza powyżej 100 organizacji psychoanalitycznych z bardzo wielu krajów na wszystkich kontynentach. (…) Psychoanalizę, która jest głębokim i intensywnym procesem badania umysłu i pozwala poznawać to, co w nas nieświadome, mogą podjąć osoby, które chciałyby dowiedzieć się więcej o swoim życiu psychicznym i o mechanizmach, które nim kierują, a są trudne do zrozumienia. Psychoanaliza może być sposobem na rozwój osobowości i osiągnięcie wewnętrznej wolności, dzięki czemu zwiększają się zdolności do nawiązywania długotrwałych głębokich relacji z innymi oraz twórczego wykorzystywania własnych możliwości. Dlatego też psychoanaliza jako metoda leczenia jest wskazana dla osób, które mają w życiu poważne problemy. Mogą to być na przykład trudności w nawiązaniu bliskiej relacji z inną osobą, albo kłopoty w istniejącym związku, problemy z własną seksualnością, konflikty w relacjach społecznych, powtarzające się porażki w pracy. Osoba, która miała w przeszłości traumatyczne doświadczenia może borykać się z powracającymi wspomnieniami tych zdarzeń i z brakiem zaufania do innych, co utrudnia lub uniemożliwia jej normalne funkcjonowanie wśród ludzi. Zdarza się, że człowiek, który utracił bliską osobę, nie może przestać jej opłakiwać i żyć dalej własnym życiem. Ktoś inny z kolei może czuć, że jego kreatywność jest z niejasnych przyczyn zahamowana, co utrudnia mu pracę lub naukę. Niekiedy psychologiczne problemy przejawiają się pod postacią rozmaitych objawów. Są ludzie, których życie jest ograniczone przez sztywność zachowania i konieczność wykonywania określonych rytuałów. Są tacy, którzy doznają paniki na otwartej przestrzeni i tacy, którzy przeżywają ją w zatłoczonych czy zamkniętych pomieszczeniach. Lęk jest bardzo częstym objawem u ludzi zgłaszających się na psychoanalizę – może dotyczyć czegoś bardziej lub mniej określonego, ale często jest to lęk egzystencjalny, dotyczący na przykład tego, co przyniesie przyszłość i czy dadzą oni radę sprostać jej wyzwaniom. Często mają oni także przeżycia depresyjne – obniżony nastrój, zahamowaną aktywność, brak nadziei, smutek. Wiele osób skarży się także na różne dolegliwości cielesne, dla których nie znaleziono fizycznego uzasadnienia. Ludzie, którzy decydują się na psychoanalizę na ogół podejrzewają, że przyczyna ich trudności i niepowodzeń może leżeć w nich samych i pragną ją poznać, by rozwiązać psychiczne konflikty, które powodują, że życie jest dla nich tak trudne. Leczenie psychoanalizą, podobnie jak każde inne, ma na celu przyniesienie pacjentowi ulgi w cierpieniu. Psychoanalityk nie koncentruje się jednak na usuwaniu objawów cierpienia, tylko szuka jego przyczyn w nieświadomości, sięgając do najwcześniejszych doświadczeń pacjenta i analizując ich wpływ na jego aktualne relacje i zachowanie.”
cytat zaczerpnięty ze strony internetowej Polskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego
więcej o Melanie Klein można przeczytać na stronie internetowej Instytutu Studiów Psychoanalitycznych im. Hanny Segal (www.isphs.pl) lub w jej biografii autorstwa Julii Segal (www.gwp.pl/4329,melanie-klein-biografia.html)
Dr Otto Kernberg opowiada o podwalinach psychoterapii psychodynamicznej, przedstawia analizę przypadków oraz omawia niektóre mechanizmy obronne. Film wyreżyserował Peter Zagermann. Dr Otto Kernberg urodził się w Wiedniu, razem z rodziną wyemigrował do Chile w 1939 roku. Początkowo studiował biologię i medycynę, potem psychiatrię. Zaangażował się w pracę psychoanalityczną w Chilean Psychoanalytic Society. Po raz pierwszy przybył do Stanów Zjednoczonych w 1959 roku, zaczął studiować tajniki psychoterapii (razem z Jerome Frank) w Johns Hopkins Hospital. W 1973 roku przeniósł się do Stanów Zjednoczonych na stałe. Był przewodniczącym Międzynarodowego Towarzystwa Psychoanalitycznego w latach 1997 – 2001. Dr Otto Kernberg obecnie jest dyrektorem Instytutu Zaburzeń Osobowości w Nowym Jorku oraz profesorem psychiatrii w Weill Cornell Medical College. Prowadzi szkolenia i superwizje psychoterapeutów z Centrum Szkolenia i Badań Psychoanalitycznych na Uniwersytecie Columbia. Autor wielu artykułów i książek poświęconych zaburzeniom osobowości. Jest twórcą znaczących teorii dotyczących etiologii, rozumienia i leczenia zaburzeń narcystycznych. W dziedzinie psychiatrii Profesor Otto Kernberg otrzymał wiele nagród uznających jego wkład w leczenie zaburzeń osobowości. Na świecie jest najbardziej znany z teorii dotyczących leczenia terapeutycznego głębokich zaburzeń osobowości typu borderline. W swojej pracy i stworzonym paradygmacie pracy skoncentrowanej na przeniesieniu łączy wątki teorii psychologii ego, nurtu kleinowskiego oraz teorii relacji z obiektem. Był mężem Pauliny Kernberg (psyciatry dziecięcej) do jej śmierci w roku 2006.
W dniach 12-13 września 2015r. w Krakowie odbędzie się VI Konferencja pt.: „Psychodynamiczne leczenie narcystycznych zaburzeń osobowości.” Wydarzenie organizuje Polskie Towarzystwo Psychoterapii Psychodynamicznej. Przedstawiona zostanie- między innymi- teoria o psychoterapii skoncentrowanej na przeniesieniu, stworzonej przez Otto Kernberga i jego współpracowników w Instytucie Zaburzeń Osobowości w Weill College of Medicine na Uniwersytecie Cornell.
Nakładem wydawnictwa „Biblioteka Instytutu Studiów Psychoanalitycznych” ukazała się ostatnio publikacja pt.: „Freud” (autorem jest Stefan Zweig). Biblioteka ISP jest programem wydawniczym powołanym przez Instytut Studiów Psychoanalitycznych im. Hanny Segal, publikuje oryginalne monografie i przekłady książek z dziedziny psychoterapii i psychoanalizy, w szczególności prac związanych ze współczesną myślą kleinowską.
Instytut Studiów Psychoanalitycznych im. Hanny Segal, Katedra Psychoterapii Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz Oddział Leczenia Zaburzeń Osobowości i Nerwic Szpitala im. Babińskiego zapraszają na konferencję: „John Steiner w Krakowie.” Wydarzenie odbędzie się w sobotę, 9 maja 2015 roku w Collegium Novum Uniwersytetu Jagiellońskiego, przy ul. Gołębiej 24 w Krakowie. Termin zgłoszeń upływa 30 marca 2015 roku (lub wcześniej, po wyczerpaniu miejsc). Opłata: 200 PLN (po otrzymaniu potwierdzenia rejestracji). Wykład, warsztat i dyskusja będą tłumaczone kabinowo.
7 marca 2015 roku odbędzie się I Konferencja Dolnośląskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychodynamicznej pod tytułem: „Różnorodność teoretyczna w pracy psychoterapeuty. Możliwości i ograniczenia.” Wydarzenie ma miejsce we Wrocławiu, do 31 stycznia obowiązuje niższa opłata konferencyjna! Dokładna informacja na temat lokalizacji zostanie podana już wkrótce. Szczegółowe informacje dotyczące konferencji na stronie internetowej Dolnośląskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychodynamicznej.
Gdański Ośrodek Pomocy Psychologicznej dla Dzieci i Młodzieży w imieniu Prezydenta Miasta Gdańska– Pawła Adamowicza, wraz z Instytutem Psychologii Uniwersytetu Gdańskiego oraz Fundacją Psychologiczną zapraszają do uczestnictwa w VI Ogólnopolskiej Konferencji Naukowej z cyklu „Teoria i praktyka terapeutyczna”. Tytuł tegorocznej konferencji to: „Zanim zaśnie rozum i zaniknie pasja- co rozwija a co wypala terapeutę?”
W dniu 27 września 2014 roku o godzinie 11.00 odbędzie się wykład Ewy Drążkowskiej- Zielińskiej i Jarosława Zielińskiego pod tytułem: „Wzajemna regresja jako element relacji psychoterapeutycznej„. Autorzy w swoim wystąpieniu przybliżają teoretyczną koncepcję „wzajemnej regresji” Lewisa Arona i Annabella Bushra. Wzajemna regresja jest szczególnym zakłóceniem mentalnym dzielonym przez pacjenta i terapeutę, mogącym przyczynić się do rozumienia i wyjścia z impasu. Teorię uzupełniają dwiema winietami klinicznymi i dyskusją z poglądami Arona i Bushra.
Już wkrótce nakładem Gdańskiego Wydawnictwa Psychologicznego ukaże się nowa książka pod tytułem: „Najwybitniejsze kobiety w psychologii XX wieku” (Sibylle Volkmann-Raue, Helmut E. Lück). Premiera jest zaplanowana na wrzesień 2014 roku.
PSYCHOTERAPEUTA GDAŃSK