Już jutro, 13 czerwca 2015r. w Gdyni odbędzie się nowatorskie przedsięwzięcie pt.: „Strefa Psyche”. W programie jest ponad 30 spotkań w 5 miejscach w Gdyni, skierowanych zarówno do najmłodszych, jak i rodziców, młodzieży, studentów i miłośników psychologii. Warsztaty poświęcone będą tematom radzenia sobie ze stresem, pozytywnemu myśleniu, roli lidera w zespole, treningom pamięci, sztuce wystąpień, gamifikacji dla przedsiębiorców oraz budowania nawyków i przechodzenia z menadżera do inspiratora. Specjalnie w ramach sekcji „Strefa terapii” przewidziane są warsztaty dot. muzykoterapii, śmiechoterapii i terapii tańcem.
Organizatorami wydarzeń są Uniwersytet SWPS w Sopocie oraz Pomorski Park Naukowo-Technologiczny w Gdyni.
Wstęp bezpłatny!
Strefa Psyche Uniwersytetu SWPS to nowe przedsięwzięcie, którego celem jest popularyzowanie wiedzy psychologicznej na najwyższym merytorycznym poziomie oraz odkrywanie możliwości działania, jakie daje psychologia w różnych sferach życia zarówno prywatnego, jak i zawodowego. Chcemy ukazywać praktyczne zastosowanie wiedzy psychologicznej nie tylko w sferach oczywistych dla tej dziedziny nauki (np. pomocowym, terapeutycznym), ale również w sektorze biznesowym oraz zaawansowanych, nowoczesnych technologiach. Poza tym – co warte nadmienienia – w czerwcu tego roku Szkoła Wyższa Psychologii Społecznej, jako pierwsza uczelnia niepubliczna w Polsce, awansowała do statusu uniwersytetu. SWPS stał się tym samym pierwszą z 319 uczelni niepublicznych, która uzyskała taki status. Od uczelni wymagało to uzyskania sześciu uprawnień do nadawania stopnia naukowego doktora. Osiągnięcie statusu uniwersytetu oznacza, że uczelnia łączy wysokiej jakości dydaktykę z badaniami naukowymi spełniającymi światowe standardy. Studia powinny przygotowywać teoretycznie, ale także i praktycznie. To pierwsze kryterium zależy od poziomu badań prowadzonych przez pracowników naukowych.
więcej informacji można uzyskać na stronie internetowej organizatora: www.strefapsyche.swps.pl
Polskie Towarzystwo Terapii Poznawczej i Behawioralnej Dzieci, Młodzieży i Rodzin oraz Centrum diagnostyki i Terapii ADHD zapraszają na konferencję szkoleniową, która odbędzie się 15 czerwca w PPNT w Gdyni. Podczas Konferencji zostaną przedstawione jednostki chorobowe, które zastąpiły zespół Aspergera oraz adekwatne i skuteczne programy terapeutyczne. Będzie to również okazja do dyskusji na temat zagadnień dotyczących przyczyn i rokowania w zaburzeniach psychicznych u dzieci.
O psychoterapii psychodynamicznej ciekawie napisał psycholog Daniel Melerowicz:
Gdański Ośrodek Pomocy Psychologicznej dla Dzieci i Młodzieży organizuje doroczny Festyn Rodzinny z okazji Dnia Ojca. Wydarzenie odbędzie się 20 czerwca 2015 roku w godzinach: 10.00 – 13.30.
Uniwersytetu SWPS (wydział w Sopocie) organizuje cykl warsztatów dla rodziców w ramach akcji „Rodzicielski DKF”. Każde spotkanie rozpoczyna się projekcją filmową, po której odbywa się dyskusja prowadzona przez specjalistę z zakresu psychoterapii. Najbliższy warsztat odbędzie się 17 czerwca 2015 roku o godzinie 18.00. Wyświetlony zostanie film pod tytułem: „Musimy porozmawiać o Kevinie”. W rolę moderatora wcieli się filozof, psychoterapeuta, psychotraumatolog Justyna Herman-Gregorek. Film będzie doskonałym wstępem do rozmowy na temat tego, co w rodzicielstwie może nas wystraszać, przerastać, zaskakiwać w relacji z naszym dzieckiem.
Donald Woods Winnicott (ur. 7 kwietnia 1896, zm. 28 stycznia 1971) był brytyjskim psychoanalitykiem, z wykształcenia pediatrą. Już w młodym wieku zdobył uznanie jako lekarz dziecięcy. Jednocześnie rosnące zainteresowanie emocjonalnymi problemami pacjentów skłoniło go do przyłączenia się do grupy psychoanalityków, tworzącej się wówczas w Londynie pod wpływem Zygmunta Freuda i Melanie Klein. Jego własne koncepcje skupiały się wokół problematyki rozwoju emocjonalnego i czynników środowiskowych oddziałujących bardzo wcześnie na osobowość, ze szczególnym uwzględnieniem roli matki. Wiele wprowadzonych przez niego pojęć, na przykład: wystarczająco dobra matka, sprzyjające otoczenie, trzymanie (holding), prawdziwe i fałszywe self czy obiekt przejściowy, jest używanych także poza obszarem psychoanalizy – przez psychologów rozwojowych, pedagogów, psychoterapeutów i w środowisku medycznym.
Całe swoje życie poświęcił badaniom klinicznym i psychoterapii niemowląt, małych dzieci i ich matek. Obecnie uznawany jest za jednego z najwybitniejszych prekursorów nowych prądów w psychoanalizie. Przez ponad czterdzieści lat prowadził praktykę lekarską i dydaktyczną w dziedzinie psychiatrii i psychoterapii. Był prezesem Brytyjskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego. Winnicott jest autorem wielu artykułów publikowanych w prasie medycznej. Cykle odczytów poświęconych problematyce rozwoju dziecka, wychowywaniu, relacji matki z dzieckiem oraz liczne pogadanki radiowe prowadzone w BBC stały się podstawą szeregu jego popularnych książek. W udostępnionym filmie można posłuchać niektórych z jego wypowiedzi dla stacji BBC z lat 40-tych, 50-tych i 60-tych XX wieku w Wielkiej Brytanii.
„Psychoanaliza to teoria na temat funkcjonowania ludzkiego umysłu, metoda jego badania, a także leczenia. Podstawowym założeniem psychoanalizy jest istnienie nieświadomości. Znaczna część naszego umysłu nigdy nie jest i nie stanie się świadoma. Także doświadczenia świadome mogą zostać zapomniane, czyli wyparte do nieświadomości, a mimo to pozostają aktywne i wpływają na treść i jakość życia. Psychoanaliza jako teoria dotycząca ludzkiego umysłu wywarła wielki wpływ na prądy intelektualne w XX wieku i nadal jest bardzo inspirująca dla współczesnej humanistyki. Specjaliści różnych dziedzin (filozofowie, krytycy sztuki, literatury, filmu) oraz sami psychoanalitycy mogą posługiwać się teorią psychoanalityczną dla interpretacji zjawisk kulturowych, społecznych i politycznych. Psychoanaliza jako metoda badania i leczenia zakłada, że na kształtowanie się osobowości, poza czynnikami wrodzonymi i dziedzicznymi, mają wpływ relacje z rodzicami, a także ważne doświadczenia – narodzin, seksualności, miłości i nienawiści, utraty i śmierci – które przeżywamy od początku życia i które często są źródłem wewnętrznych konfliktów. Te doświadczenia oraz fantazje na ich temat tworzą wzorce, które pozostają nieświadome i określają relacje wobec siebie i innych ludzi w późniejszym życiu. Psychoanaliza umożliwia osobom, które się jej poddają poznanie niektórych nieświadomych mechanizmów i konfliktów, i uzyskanie większego wpływu na własne życie. Psychoanaliza to teoria i metoda stworzona na przełomie XIX i XX wieku przez wiedeńskiego lekarza Zygmunta Freuda (1856-1939), który pokonując opór środowiska we Wiedniu, skupił wokół siebie wielu psychiatrów i specjalistów innych dziedzin, zafascynowanych jego nowatorskim myśleniem na temat funkcjonowania umysłu. Koledzy i uczniowie Freuda rozpropagowali jego teorię w innych krajach Europy i obu Ameryk. Dzięki pracy kolejnych pokoleń jego uczniów i następców psychoanaliza nadal dynamicznie się rozwija, tworząc nowe psychoanalityczne teorie, inspirowane różnymi aspektami teorii Freuda. Jego dzieło okazało się tak oryginalne i inspirujące, że stało się fundamentem współczesnej psychologii i pierwowzorem wielu istniejących metod psychoterapeutycznych. Zygmunt Freud wraz ze współpracownikami założył w 1910 roku Międzynarodowe Stowarzyszenie Psychoanalityczne (International Psychoanalytical Association – IPA), które działa nieprzerwanie od tamtego czasu, ma obecnie ponad 12 tysięcy członków i zrzesza powyżej 100 organizacji psychoanalitycznych z bardzo wielu krajów na wszystkich kontynentach. (…) Psychoanalizę, która jest głębokim i intensywnym procesem badania umysłu i pozwala poznawać to, co w nas nieświadome, mogą podjąć osoby, które chciałyby dowiedzieć się więcej o swoim życiu psychicznym i o mechanizmach, które nim kierują, a są trudne do zrozumienia. Psychoanaliza może być sposobem na rozwój osobowości i osiągnięcie wewnętrznej wolności, dzięki czemu zwiększają się zdolności do nawiązywania długotrwałych głębokich relacji z innymi oraz twórczego wykorzystywania własnych możliwości. Dlatego też psychoanaliza jako metoda leczenia jest wskazana dla osób, które mają w życiu poważne problemy. Mogą to być na przykład trudności w nawiązaniu bliskiej relacji z inną osobą, albo kłopoty w istniejącym związku, problemy z własną seksualnością, konflikty w relacjach społecznych, powtarzające się porażki w pracy. Osoba, która miała w przeszłości traumatyczne doświadczenia może borykać się z powracającymi wspomnieniami tych zdarzeń i z brakiem zaufania do innych, co utrudnia lub uniemożliwia jej normalne funkcjonowanie wśród ludzi. Zdarza się, że człowiek, który utracił bliską osobę, nie może przestać jej opłakiwać i żyć dalej własnym życiem. Ktoś inny z kolei może czuć, że jego kreatywność jest z niejasnych przyczyn zahamowana, co utrudnia mu pracę lub naukę. Niekiedy psychologiczne problemy przejawiają się pod postacią rozmaitych objawów. Są ludzie, których życie jest ograniczone przez sztywność zachowania i konieczność wykonywania określonych rytuałów. Są tacy, którzy doznają paniki na otwartej przestrzeni i tacy, którzy przeżywają ją w zatłoczonych czy zamkniętych pomieszczeniach. Lęk jest bardzo częstym objawem u ludzi zgłaszających się na psychoanalizę – może dotyczyć czegoś bardziej lub mniej określonego, ale często jest to lęk egzystencjalny, dotyczący na przykład tego, co przyniesie przyszłość i czy dadzą oni radę sprostać jej wyzwaniom. Często mają oni także przeżycia depresyjne – obniżony nastrój, zahamowaną aktywność, brak nadziei, smutek. Wiele osób skarży się także na różne dolegliwości cielesne, dla których nie znaleziono fizycznego uzasadnienia. Ludzie, którzy decydują się na psychoanalizę na ogół podejrzewają, że przyczyna ich trudności i niepowodzeń może leżeć w nich samych i pragną ją poznać, by rozwiązać psychiczne konflikty, które powodują, że życie jest dla nich tak trudne. Leczenie psychoanalizą, podobnie jak każde inne, ma na celu przyniesienie pacjentowi ulgi w cierpieniu. Psychoanalityk nie koncentruje się jednak na usuwaniu objawów cierpienia, tylko szuka jego przyczyn w nieświadomości, sięgając do najwcześniejszych doświadczeń pacjenta i analizując ich wpływ na jego aktualne relacje i zachowanie.”
Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne stworzyło program o nazwie „Psychoterapia działa!” Jest to akcja mająca na celu propagowanie pomocy psychologicznej w formie psychoterapii, zachęca do pytania swoich lekarzy o taką formę wsparcia w kryzysowych momentach w życiu. Stworzone animacje są odpowiedzią na coraz powszechniejsze korzystanie z farmakoterapii w Stanach Zjednoczonych. Badania pokazują, że psychoterapia jest równie skuteczna, jak nie skuteczniejsza w niektórych przypadkach, czy przy niektórych zaburzeniach. Kampania proponuje dostęp do różnych materiałów multimedialnych, mających przybliżyć podstawową wiedzę na temat psychoterapii oraz zasad jej działania.
Psychoterapia jest formą pomocy psychologicznej polegająca na rozmowie i służącej lepszemu zrozumieniu siebie, swoich przeżyć, potrzeb i obaw. Dzięki temu można w nowy sposób zobaczyć to, co stanowi trudność, i w związku z tym znaleźć dotąd niedostrzeganą drogę poradzenia sobie.
„Dlaczego uciekamy w bezradność?” Na pytania Agnieszki Jucewicz odpowiadała psychoterapeuta Zofia Milska – Wrzosińska: